மரணம் பற்றி சற்று யோசித்ததுண்டா??

என்னடா திடீர்னு இவன் இந்த கேள்வியை கேட்கிறானேன்னு நீங்க யோசிக்கலாம்! ஆனா உண்மையா தான் கேட்கிறேன், உங்கள்ல எத்தனைப்பேரு இந்த மரணம் பற்றி யோசிச்சதுண்டு! எல்லாருமே ஒரு நாள் சாவப்போறவங்க தான், ஆனா அதை சந்திக்கும் துணிச்சல் எத்தனைப்பேருக்கு உண்டு! எப்பவேனும்னாலும் நிகழலாம்! ஏன் இன்னைக்கு நல்லா இருக்கிற மனுஷன் நாளைக்கு திடீர்ன்னு தலையை சாச்சா, ம்.. உலகத்திலே எதுவும் நிரந்திரமானதில்லை! அதுவும் இந்த சாவின் புரிதல் பற்றி தெரிஞ்சிருக்கணும்னா, அது நீங்க வெறுமெனே நினைச்சா வர்றப்போறதில்லை! அதுக்குன்னு சில சந்தர்ப்பங்கள் வந்தா தான் அதைப் பத்தி உங்களுக்கு என்னான்னு தெரிய வாய்ப்பிருக்கு! அதுவும் ஏதாவது விபத்திலே சிக்கி மரணத்தின் பிடியிலே சிக்கி மீண்டு வர்றவங்களுக்கு இது நல்லாவே தெரியும்!

சும்மா தமாஷுக்குக்கூட சொல்லிட்டு திரியாதிங்க 'இன்னிக்கு செத்தா நாளைக்குப் பால்ன்னு', ஏதோ ஒரு படத்திலே விவேக் இது மாதிரி சொல்லிக்கிட்டு திரிவார்ன்னு கேள்வி பட்டேன். அது மாதிரி உண்மையிலே உங்களுக்கு நெருங்கியவங்களை பாடையிலே எடுத்துட்டுப்போயி இடுகாட்டிலே விராட்டி வச்சி அடுக்கி சிதை மூட்டி கொளுத்திட்டு, அடுத்த நாளு இதே பாலு ஊத்த போய் பாருங்க, அப்ப தெரியும் அது என்னா வலின்னு!அதுவும் வேண்டப்பட்டவங்களை உயிரோட பார்த்து ரொம்ப நாள் கழிச்சு திடீர்னு போய் தூங்கிக்கிட்டு இருக்கிறமாதிரி படுத்தருக்கும் சடலத்தை பார்த்தா, என்னவாகும், தாரை தாரையா கண்ணீர் வடிச்சாலும் அந்த உயிர் போகும் நேரத்திலே பக்கத்திலே கூட இல்லையேன்னு மனசு கிடந்து அடிச்சுக்கும்! அதுக்காக துக்கத்தை கண்ணிலே வச்சிக்கிட்டு எப்பவுமே அழுது புலம்பி 24 மணி நேரமும் ஒப்பாரி வக்க முடியுமா? கொஞ்சம் அழுது முடிச்சி அப்படியே சோகத்தை கப்பிக்கிட்டு வாய் பொத்தி யாரோடயும் பேசமா மணிக்கணக்கிலே மூளையிலே வேணா உட்கார்ந்து கிடக்கிலாம். அதுவும் எத்தனை நாளைக்கு பொணத்தை நடுவூட்டுல போட்டு வச்சிக்கிட்டு இருக்க முடியும்? இல்லை பொம்பளைங்க மாதிரி கூடி கூடி எத்தனை வாட்டி அழுதுக்கிட்டிருக்கத்தான் முடியும், ஆகற வேலையை பார்க்கணும்னு போகத்தான் தோணும்!

எல்லாமே உயிரோட இருக்கும் வரை தான்! உசுரு போன அடுத்த நிமிஷம் மண்ணோட மக்கி போர உடம்பு, இல்லை தீஞ்சு சாம்பலாயி, அதுக்கும் மேலே மிஞ்சி நிக்கிர ஒன்னு ரெண்டு எழும்பையும் மொத்தமா அடுக்கி வச்சி, பொட்டு வச்சி படையல் போட்டு அப்புறம் பாலை ஊத்திட்டு, சட்டியிலே எடுத்துட்டு போயி புண்ணியமா போகட்டும்னு பக்கத்திலே இருக்கிற ஆத்துல கரைச்ச பின்னாலே அது போற திசைத் தான் தெரியுமா? அப்புட்டுத்தான் மனுசன் வாழ்க்கை. அப்பறம் அவன் ஆசைப்பட்டதை துக்கம் கொணடாட நிதம் வாங்கி படைச்சு மத்தவங்க உண்டு கழிச்சு கருமாதி செஞ்சு முடிக்கும் வரை நெருங்கினவங்க சோகத்தை சுமப்பாங்க, அதுவும் கொஞ்சம் நாள்பட்டுச்சுன்னா 'எதோ வாழ்ந்தாரு, செத்தார்ன்னுட்டு, வருசம் ஒரு தடவை நினைச்சுப்பார்த்து, வேணும்னா தெவசம் கொடுத்து ஒரு இரண்டு தலைமுறை வரைக்கும் நெனச்சு பார்ப்பாங்க, அடுத்தாப்பல முப்பாட்டனாகின பின்ன, கொள்ளு பேரனுக்கு தாத்த அப்பன் பேரு ஞாபகம் வராது, பின்டம் புடிக்க பேரு கேட்டா தெரியாதுன்னு, எதோ காத்துல பேரை சொல்லி தர்பணம் பண்ணிட்டு போயிடுவாங்க, அதுக்குப்பறம் உன்னை நெனைக்க யாருமில்லை!

ஆனா அதுக்குள்ள நம்ம ஆடுர ஆட்டம் தான் என்ன, சொல்லி மாளாது! அதுக்கு தான் நான் கேட்ட முதல் கேள்வி, 'மரணம் பற்றி யோசிச்சதுண்டான்னு' அது பத்தி என்னான்னு கொஞ்சங்கூட யோசிக்காம, கடைசியிலே இதை பத்தி யோசிக்க நீங்க இருக்கப்போறதில்லை உயிரோட, அதானாலே சொல்றேன், கொஞ்சமாவது இடையிலே இதை நினச்சா, நம்ம நாமே தெரிஞ்சிக்கிட்டு, நம்ம பண்ற தப்பை மாத்திக்கிட்டு நமக்கு நாமே நேர்மையா இருந்துட்டு மண்ணுக்கு போகலாங்கிறது தான் நான் சொல்ல வர்றது!

எதுக்கு இந்த பதிவுன்னா என் தகப்பனார் இறந்து போய் காரியம் பண்ணிட்டு வந்து இன்னையோட பத்து நாள் ஆகுது! கொஞ்சம் சாவை பத்தி யோசிச்சாலே போதும், நம்மலை நாமே தடம் பிறழாம பாத்துக்குலாம். இருக்கிறவரை நமக்கு புண்ணியம் தேடுறோமோ இல்லையோ, நம்ம கூட இருக்கிறவங்க, அது யாரா இருந்தாலும் சரி, பொண்டாட்டியானுலும் சரி, புள்ளையானுலும் சரி, சுத்து பத்து சொந்தமானாலும் சரி, அறிஞ்சவன் தெரிஞ்சவனாலும் சரி, எல்லாரும் நம்மலால அவங்களுக்கு கெடுதல் வராம இருந்து செத்தாலே மோட்ச பிரயாணம் தான்! இதை பத்தி மதுரகவியாழ்வார் எழுதின வைகுந்தம் போக வைக்கும் பாசுரங்களை எழுதலாமுன்னு தோணுச்சு, அதான் கீழே எழுதியிருக்கேன் பாருங்க!

அன்பன் தன்னை யடைந்தவர் கட்கெல்லாம்
அன்பன், தென்குரு கூர்நகர் நம்பிக்கு,
அன்ப னாய்மது ரகவி சொன்னசொல்
நம்பு வார்ப்பதி, வைகுந்தம் காண்மினே