Wednesday, December 14, 2005

எனை ஆண்ட அரிதாரம்- ஆறாம் பகுதி

இஞ்சினியரிங் காலேஜ் போய் சேர்ந்த அனுபவம் ஒரு அலாதியானது. அப்ப நாங்க படிச்சப்ப +2 எல்லாம் கிடையாது. எஸ்.எஸ்.எல்.சி படிப்பு ஸ்கூல்ல, அப்புறம் பியூசி(பிரி யுனிவர்சிட்டி கோர்ஸ்) படிக்க காலேஜ் போயாகனும், அதோட பிஎஸ்ஸி, பிக்காம், பிஏ ன்னு ஆர்ட்ஸ் & ஸயின்ஸ் படிப்புத்தான். பியூசி சேரும் போது அதையும் சேர்த்து கொடுத்துடுவாங்க. அப்ப இஞ்சினியரிங் போய் படிக்கிறதெல்லாம் அவ்வளவு ஈர்ப்பு கிடையாது, ஆர்ட்ஸ், அதுவும் பிகாம் நல்ல கோர்ஸ்னு அதுல தான் போய் சேருவாங்கே பசங்க. அப்ப இருந்ததும் தமிழ்நாடு முழுக்க ஒரு ஒன்பது இஞ்சினியரிங் காலேஜ் தான். மொத்தம் எடுக்கிறது ஒரு 1000 பேரு தான், அது மாதிரி 1000 பேரு தான் ஒவ்வொரு வருஷமும் படிச்சு வெளிய வருவாங்க, இப்ப 50,000 பேரு வருஷா வருஷம் வெளியில வரதா கேள்வி படுறேன். இப்பமாதிரி 12 வருஷம் வரை ஸ்கூல்லேயே குப்பக் கொட்டவேணாம். பதினொரு வருஷம் ஸ்கூல்ல இருக்கனும். நானும் எஸ்.எஸ்.எஸ்.சி படிச்சுட்டு அடுத்ததா காலேஜ் போலாமுன்னு தான் ஒரே ஆசை. அதாவது எல்லாரும் திருச்சியில மெயின்கார்ட்கேட் போய் தான் படிக்க ஆசைப்படுவாங்க, புதிய வளனார் கலைக்கல்லூரி, அதாவது சென்ட் ஜோசப் காலேஜ் ரொம்ப பேமஸ், அதோட சேர்ந்து ஹை ஸ்கூல்லும் இருந்தது, பக்கத்தில பிஷப் ஹீபர் ஸ்கூல், நேஷனல், ஈ ஆர் ஹைஸ்கூல் எல்லாம் இருந்தது. அப்புறம் பொன்னுங்க படிக்கிற ஹோலி கிராஸ், அப்புறம் சுத்து பக்கத்தில நிறைய தியேட்டர்ஸ், போதாதா இதெல்லாம் சுத்தி ஜாலியா பொழுத போக்கிறதுக்கு. 1973ல் நடந்த கிளைவ் ஹாஸ்டல் சம்பவம் எத்தனை பேருக்கு ஞாபகம் இருக்கோ, ஸ்ட்ரைக்னா அடிதடின்னு ஆக்ஷன் ஆகிற இடம். ஆனா நம்ம எஸ்.எஸ்.எல்.சி வரை படிச்சது ஜங்ஷன் பக்கத்தில இருந்த ஆர்ஸி ஸ்கூல். மிஞ்சி போனா, அப்ப கட்டிக்கிட்டு இருந்த கலையரங்கம் தியேட்டர் பார்க்கற்தோட சரி. நான் ஸ்கூல் முடிச்ச பின்னாடிதான் அதை திறந்தாங்க. அதனாலே, அப்புறம் நமக்கு இனி மெயின்கார்ட்கேட் போயி காலேஜ் படிக்கப் போறோம்னு ஒரே ஜாலி. சென்ட் ஜோசப்ல பாரம் வாங்கி பிஎஸ்சி அட்மிசன் எல்லாம் வாங்கியாச்சு. ஆனா எங்கம்மா நீ மெயின்கார்ட்கேட் போயி படிச்சது போதும், படிச்சா வேலை உடனே கிடைக்கிற மாதிரி தொழிற்கல்விப் படின்னு அரியமங்கலத்துல இருக்கிற ஷேசஷாயி பாலிடெக்னிக்ல போய் சேர்த்து விட்டுட்டாங்க. போச்சு, மெயின்கார்ட்கேட் போயி படிக்கனும்னுங்கிற என் ஆசையில மண்ணு விழுந்து போச்சு. அதுக்கு காரணமும் உண்டு. எங்க பெரியப்பாரு புள்ளங்கெள்ளாம் அந்த மெயின்கார்ட்கேட் படிக்கப் போயி உருப்படமா போச்சுங்க, அதுனால் நானும் அப்படியாகிடுவேனு பயம். எனக்கும் அந்த ஆசை வந்ததுக்கு காரணம் உண்டு, ஏன்னா என்னுடய பால்ய சினேகதன் தனபாலு பிஷப்ஹீபர்ல படிச்சப்ப அவன் சுத்தின மாதிரி நம்மலும் சுத்தனும்னு ஆசை. ஊருப்பட்ட பசங்க இப்படி காலையில பஸ்ச புடிச்சு, படிக்க மெயின்கார்ட்கேட் பக்கம் படை எடுக்கிறப்ப, நம்ம கிழக்கால அரியமங்கலத்துக்கு மாங்கு மாங்குன்னு சைக்கிள மிதிச்சுக்கிட்டு பாலிடெக்னிக்கு போகவேண்டியிருக்கும்.

அப்படி சேர்ந்து படிச்சப்பதான், ஒரு மூணு வருஷம் படிச்ச வேலை நிச்சயம் உண்டு, பக்கத்தில திருவெறம்பூர்ல இருக்கிற பாய்லர் பிலான்ட்ல, அதாங்க BHELலன்னு படிக்க போயாச்சு. அது முதல் வருஷம் கோர்ஸ் பேரு பிடிசி (பிரி டெக்னிக்கல் கோர்ஸ்), அப்ப இந்த பியூசி மற்றும் பிடிசி ரெண்டுமே படிச்சிருந்தா இஞ்சினியரிங் காலேஜ் போய் சேர்லாம். ஏதோ மூணு வருஷம் முழுசா முடிச்சிட்டு வேலைக்கு போவோம்னு தான் சேர்ந்தேன், அப்புறம் முத வருஷம் முடிச்சோன, சரி நம்மலும் இஞ்சினியரிங் சேருவோம்னு அப்ளிகேஷன் போட்டது தான், நமக்கு கோயம்புத்தூர்ல சீட்டு கிடைச்சு சேர போகும் படி ஆயிடுச்சு, உள்ளூர்ல ஆர்.இ.சி காலேஜ் இருந்தும். பையனை எப்படி தனியா அனுப்பறதுன்னு, துணைக்கு எங்க மாமனையும் புடிச்சு சேர்த்து அனுப்பி வச்சாங்க எங்கம்மா. ராத்திரி பஸ் புடிச்சு, விடியங்காத்தல 4 மணிக்கு கோயம்புத்தூர் வந்து இறங்கியாச்சு. சும்மா சிலு சிலுன்னு காத்து, அது மாதிரி ஒரு ஊதக்காத்தை நான் அனுபவிச்சதே இல்லை. பிறகு காலையில டவுண் பஸ்சை புடிச்சு பீளமேடு வந்தாச்சு. அப்ப எங்க சொந்த காரரு ஒருத்தரு டெலிபோன் எக்சேஞ்சல வேலப் பார்த்துகிட்டு நான் படிக்கப்போற இஞ்சினிரியங் காலேஜ்ல பார்ட் டைம்ல படிச்சிகிட்டு இருந்தாரு. அவரு ரூம்ல தங்கி குளிச்சிட்டு காலையில போயி அட்மிஷன் வாங்க போனோம், அந்த குளிர்ல குளிச்சு, கிளம்பி போனதை இப்பவும் மறக்க முடியாது. ஏன் இதைல்லாம் சொல்றேன்னா, அந்த காலக்கட்டத்தில நான் ரசிச்ச விஷயங்கள் நிறைய இருக்கு. அதேப்போல என்னுடய நாடக நடிப்புகள்ள மிகுந்த தாக்கம் அந்த காலக் கட்டத்தில வந்த சில திரைப்படங்கள். அதில தான் இன்னெக்கும் நாம் கொண்டாக்கிட்டு இருக்கிற நல்ல படங்கள், பாடல்கள், இசை, டைரக்டர்கள்னு வந்த காலகட்டங்கள்.

அந்த காலக்கட்டங்கள்னு நான் சொல்றது 1978, 79 கள், அப்பதான் ரஜினிங்கிற காந்தம் கொஞ்ச கொஞ்சமா புயலாயிகிட்டு இருந்த நேரம். வில்லன்ல்ருந்து புரமோஷன் ஆயி பைரவியில ஹீரோவாயிருந்த நேரம். பாரதிராஜா, எங்க கிராமத்து படம் தான் இவனுக்கு எடுக்கத்தெரியும்னு முத்திரை குத்திருவாங்களோன்னு சிகப்பு ரோஜக்களை எடுத்து விட்ட நேரம். பிறகு அதிலேயும் கிராம உபக்கதையை தான் நல்லா காட்டிருந்தாரு, அதுலாதான் அவரு டச் இருக்கு, மத்ததெல்லாம் இங்கிலீஷ் பட காப்பி அப்படின்னு சரியா ஒத்துக்காததால திரும்ப கிராமம் போயி புதிய வார்ப்புகள் எடுத்திருந்த நேரம். பாலசந்தர் பெண்களை மையமா வச்சி வரிசையா அவள் ஒரு தொடர்கதை, அவர்கள், நிழல் நிஜமாகிறதுன்னு அரங்கேற்ற தொடக்கத்தை தொடர்ந்த நேரம் அப்பறம் எல்லாரும் வெளி நாடு போய் படம் பிடிக்க போட்டி போட்டு, நினைத்தாலே இனிக்கும், ப்ரியான்னு வந்திருந்த நேரம். ஸ்ரீதர் மாதிரி ஆளுங்க புதுசா ஆடிக்கிட்டு இருந்த ரஜினி கமல் ஆடுபுலி ஆட்டத்தை பார்த்துட்டு இளமை சொட்ட இளமை உஞ்சலாடுகிறதுன்னு எடுத்திட்டு, பிறகு அவர் பானிலே அழகை ஆராதிக்க போயிருந்த நேரம். இளையராஜா தான் அந்த காலக்கட்டத்தில வந்த படங்கள் அத்தனைக்கும் ம்யூசிக் போட்டு அசத்திக்கிட்டு இருந்தப்ப, சிவாஜி படங்களூம் அவரு ம்யூசிக்ல பழைய டிஎம்ஸ்ச பாடவச்சி அற்புதம்மா நான் வாழவப்பேன், தீபம், தியாகம், கவரிமான், பூந்தளிர்ன்னு பாட்டுகள் பட்டைய கிளப்பிக் கொண்டிருந்த நேரம். அப்ப வந்தாரய்யா நம்ம மகேந்திரன், அழகா விஷூவலா கதை சொல்ல. பாலு மகேந்திராவுக்கும் அவர் தானே வழிகாட்டி அழியாத கோலங்கள்னு தொடக்கத்துக்கு, ஏற்கனவே கன்னடத்தில கமல்ஹாசன வச்சி கோகிலான்னு கருப்பு வெள்ளை படம் எடுத்திருந்தாலும்.


இப்படி பார்க்கிற பொழுது அந்த காலகட்டத்தில முதல்ல நான் சொல்ல வேண்டியது மகேந்திரனுடய திரைப்படங்கள் மற்றும் மகேந்திரனும், ஏன்னா என்னுடய வாழ்க்கையில ஒரு திருப்புமுனை வரவேண்டியது அவராலே. எப்படின்னு கேட்கிறீங்களா, அதத்தானே விவரமா சொல்லப்போறேன். அவருடய படங்கள்னு பார்க்கிற பொழுது, மறக்கமுடியாத படம், முள்ளும் மலரும். பாலசந்தர் ரஜினிங்கிற ஒரு வைரத்த கண்டு பிடிச்சாருன்னா, அதை அழகா பட்டைத்தீட்டி ஜொலிக்க வச்சது நம்ம மகேந்திரன் தான். ஜானி, அடுத்த ஒரு அழுத்தமான திரைப்படம். அந்த நளினமான காதல், பாடகியா வர ஸ்ரீதேவியும், ரஜினியும் ஒருத்தொருத்தர் மயங்கற அழகு, அது போன்ற காதலை இவ்வளவு விஷுவலா இன்னும் யாரும் சொல்லலைன்னு தான் எனக்கு தோணுது. அது மாதிரி ஒரு முரட்டுத்தனமான காளியை மகேந்திரன் காமிச்ச மாதிரி யாரும் காமிக்கல்லை. எல்லாமே என் தங்கச்சி தான் அப்படின்னு இருந்த ரஜினி, கடைசில ஊரே திரண்டு வந்து சரத் பாபுக்கு கல்யாணம் பண்ணி கொடுக்கும் போது, கையை விட்டுட்டு ஷோபா போனதும் ஒரு வெறுப்போட பார்க்கிற பார்வையும் அப்புறம் அதே தங்கச்சி திரும்பி ஓடி வந்து அண்ணன் தோள்ல சாய்ந்து தேம்பி தேம்பி அழுகிறப்ப, அப்படியே ஆதங்கமா கட்டிப்பிடிச்சு கர்வத்தோட பேசர வசனம், இன்னெக்கும் அத்தனை விஷுவலா கொடுக்க யாருமில்லம்பேன். மனிரத்தனம் மாதிரி எத்தனையோ டைரக்டர்ஸ்ங்க வந்தாலும் அப்ப என் மனசில பதிஞ்ச படங்களை விஷுவலா அள்ளி கொடுத்தவங்கள்ள முதல்ல மகேந்திரன் தான். அப்புறம் வேணுன்னா அந்த வரிசையில பாலு மகேந்த்ராவையும், பாரதிராஜாவையும் வச்சுக்கலாம்.

இதேப்போன்ற விஷுவல் ட்ரீட்ன்னு சொல்லலாம் உதிரிபூக்களை. கடைசியில ஊருக்கு முன்னாடி கெட்டவன் ஒருத்தன் இருக்கக் கூடாதுன்னு விஜயன் அந்த தண்ணியில இறங்கி குழந்தைங்களை அனாதையாக்கி உதிரியாக்கி போற காட்சி ஒரு அற்புதம் அது ஒரு ட்ரீட். இதெல்லாம் பாத்து மயங்கி எப்படியும், ஏதாவது ஒரு பாத்திரத்தில அவரு படம் எதுலயாவது ஒன்னுல்ல நடிக்கனும்னு நான் அலைஞ்சு நாட்கள் நிறைய. அதுக்காக சென்னையும், கோவைன்னு சுத்தின நாட்கள் உண்டு. அப்ப ஏற்பட்ட அனுபவங்களை அடுத்த பதிவுகள்ள சொல்றேன்.

Sunday, December 11, 2005

எனை ஆண்ட அரிதாரம்- ஐந்தாம் பகுதி

நாடகம் போடறது ஒரு கூட்டு முயற்சி. இதில எனக்கு அதிகமா உதவனது என்னுடய குளோஸ் பிரண்டு மனோகர், அப்புறம் ஜெயக்குமார், பிறகு வந்த வருடங்கள்ள திருவேங்கடம். இதுல ஜெயக்குமார், நானும் முத வருஷத்திலருங்தே தோஸ்த்து. அதாவது மத்தியானம் சோத்தை தின்னுட்டு பெரும்பாலும் பஸ் புடிச்சு டவுண் ஹால்லு போயி, சினிமா பார்க்க நாங்க ரெண்டு பேரும் போயிடுவோம்.முக்காவாசி படங்கள் மலையாளப் படங்கள், அதில்லயும் ஜெயபாரதி நடிச்ச படங்கள் அதிகம். 'இதோ இவிட வர', அப்புறம் பரதன் இயக்கிய நிறைய படங்கள். சாம்ப்ளுக்கு ஒரு போஸ்டர் பாருங்க இங்கே, படம் பேரு ரதிநிர்வேதம்னு நினைக்கிறேன், அதில வர ஒரு பாட்டு இப்பவும் மனசுல இருக்கு, 'குஞ்சு மனசில் சஞ்சரமென்னும் சாயம் பூட்டி' அப்படின்னு தொடங்கற பாட்டு, இது அந்த படத்தோட போஸ்டர் தான்னு நினைக்கிறேன். இந்த படத்தில விடல பையன் எப்படி காமம் கொண்டு தன்னைவிட மூத்த பக்கத்து வீட்டு பெண்ணை அடைய முயற்சிக்கிறான்ங்கிறது ரொம்ப அழகா படத்தை பரதன் பண்ணியிருப்பாரு தெரியுமா? அப்புறம் ப்ரதாப் போத்தன் நடிச்ச 'தகர' ன்னு ஒரு படம், அதுக்கூட அப்புறம் தமிழ்ல கவுண்டமணி, ரோஜாரமணி பையன் நடிச்சு வந்துச்சுன்னு நினைக்கிறேன். அப்ப வந்த மலையாள படங்கள், கொஞ்சம் கிக்காவும் இருக்கும், கதைகளும் நல்லா இருக்கும். கேரளாவில்ல வர அத்தனை படமும் கோயம்புத்தூருக்கு வரும். விரும்பி அத்தனை படங்களையும் பார்க்கிறதுண்டு. அப்பதான் சீமா நடிச்சு வந்த 'அவளோட ராவுகள்' படம் தமிழ்நாடு முழுக்க பிச்சிக்கிட்டு போச்சு. அப்ப நம்மக்கு சீமாவை புடிக்கும், எது புடிக்குதோ இல்லையோ, அந்த உதடு புடிக்கும், அதோட அழகு ஒரு தனி அழகு தான்.

இப்படி ஜாலியா போயிட்டுருந்தப்ப தான் அந்த முதவருஷ நாடகம் போட்டோம். நாடகம்னு பாத்தா, எந்த பிரமாதமம் இல்ல, ஆனா கதை சொன்ன விதம், விறு விறுப்பு இது தான் மக்களை கட்டி போடவச்சுச்சு. அப்பெல்லாம் சீன்களுக்கு இடையில அடுத்த சீன் ஆரம்பிக்கிற வரை சபா நாடகங்கள்னா ஆர்மோனியம் வாசிப்பாங்க, ஏன்னா, சீன் செட்டிங் செஞ்சாவனுமே, அதுக்கு டைம் எடுக்கும். நாங்க என்ன பண்ணுனோம், இன்ட்ர்லுயூட் மியூசிக்குன்னு, பாடல்கள் வரது, அப்புறம் தீம் மியூசிக்னு ரெக்கார்டிங் பண்ணி அதப்போடுவோம். பின்னாடி வருடங்களில் தத்ரூபமாக sound effect வரணும்னு, நடு ஜாமத்தில ஹைவேஸ்ல போயி லாரிங்க ஒடிறப்ப தூரத்தில வர அந்த ரோட்ல டயர் உராயம் போது வெளிப்படும் சப்தம், பிறகு ஆறு மணிக்கு அந்த ஆகாஸ வாணில வர அந்த ஆரம்ப மியூசிக்னு, நிறைய கஷ்டபட்டுருக்கோம். எங்க ஹாஸ்டல்ல தனியா மியூசிக் பிளே பண்ற ரூம் இருக்கு, அப்புறம் அங்கிருந்து பி.ஏ. சிஸ்டத்தில காலேஜ் முழுக்க பிராட்காஸ்ட் பண்ணுவாங்க. நாங்க ரெக்கார்ட் ரூம்மு சாவியை வாங்கி வச்சுக்கிட்டு ராத்திரியிலே போயி ரெக்கார்ட் பண்ணுவோம். அப்ப டேப் ரெக்கார்டர் புதுசா வந்த நேரம். இப்ப மாதிரி டேப், சிடி எல்லாம் கிடயாது. எல்லாம் எல் பி ரெக்கார்ட்ஸ், கிராமபோன் தான். அதனால நிறைய ராத்திரிகள் இந்த ரெக்கார்டிங்ல கழிஞ்சிருக்கு. ராஜப்பார்வையில வர தீம் மியூசிக், அப்புறம் ஹிந்தி பட மியூசிக்னு எல்லாம் ரிக்கார்ட் பண்ணுவோம். அந்த தீம் மியூசிக்கதான் கேட்டு பாருங்களேன். பார்த்து பார்த்து சீன்களுக்கு தகுந்த மாதிரி Background music ரெக்கார்ட் பண்ணி வச்சுக்குவோம், அத sequence சா ரெக்கார்ட் பண்ணி எடுத்துக்குவோம். மனோகரன் அதில்ல கில்லாடி, எல்லா சீன்களுக்கும் தகுந்த மாதிரி, சோகமா இருக்கட்டும், சிரிப்பா இருக்கட்டும், காதல் காட்சிகளா இருக்கட்டும், பாட்டுகளை கரெக்கடா கண்டுபிடிச்சு, அதெல்ல இருந்த interludes ஐ, கரெக்டா எடுத்த ரெக்கார்ட் பண்ற தில கில்லாடி. அது மேடையில சீன்களை ரொம்ப effect வா காண்பிக்கும். அது போலதான் நாடகம் ஆரம்பிக்கறதுக்கு முன்னாலேயே திரைப்படங்கள்ல வர title sequence ஐ போல அழகா நாடக ஆரம்ப sequenceல, வெறும் ஆர்க் லைட்ஸ் வச்சே நடிப்பவர்கள் பேரு, கதை, வசன்ம், டைரக்ஷன்னு கலர் ஜிகினா காட்டி இந்த் மியூசிக் interlude ட போட்டு காண்பிச்சோன, நாடகத்தோட டெம்போவையே அது தூக்கி நிறுத்திடும். எங்க சீனியர்ஸ்ம் என்னடா புதுசா இருக்கேன்னு ரொம்ப ஆர்வமா பார்த்தாங்க. அது தான் எங்க வெற்றி. இது மாதிரி நாடகத்தையே சினிமாத்தனமா காட்டினோம். அப்புறம் எங்க கடைசி வருஷம் வரை இந்த கூட்டணி விலகவே இல்லை. அடுத்த அடுத்த வருஷங்கள்ல வேற வேற ஆளுங்க கதை வசனம் எழுத ஆரம்பிச்சோம். ஆனா அதே உழைப்பு, ஆகையால நாடகங்களை வெளிக் காலேஜ்க்கு எடுத்துட்டு போனாலும் நல்ல மரியாதை, ஊக்கம், பாராட்டுக்கள். அப்ப எங்க காலேஜ் நாடகங்களுக்கு ஒரு தனிக்கூட்டமே இருந்தது. ஒவ்வொரு காலேஜ் நாடக செக்ரட்ரியும் அவங்க காலேஜ்ல நடக்கிற ஏதாவது போட்டியுல கட்டாயப்படுத்தி, எங்களை கலந்துக்க சொல்வாங்க. அதே மாதிரி சிஐடி நாடகம்னா அவங்க காலேஜ்ல போஸ்டர்லாம் அடிச்சி சும்மாவே எங்களுக்கு பப்ளிசிட்டி.

இப்படி போயிட்டுருந்தப்ப நடந்த காதல் கதையைக் கேளுங்க. எங்க கூட படிச்ச சினேகதன் நடராஜன்னு, ரொம்ப காலம் முன்னமே டெல்லியில போயி அவன் அப்பா, அம்மா செட்டிலாயிட்டாங்க. இஞ்சினியரிங் படிக்க எங்க காலேஜ்ல வந்து சேர்ந்தான். கொஞ்சம் கொஞ்சந்தான் தமிழ் பேசுவான், சின்ன குழந்தங்க மழலை பேசற மாதிரி. ஆனா ஆங்கிலம் நல்லா பேசுவான். சரி இன்கிலீஷ்ல announce பண்ண கொள்ள வைக்க, அப்புறம் பேக்ஸ்டேஜ் டைரக்ஷன் பண்ண வச்சிருந்தோம். இப்படி வெளிக்காலேஜ்ங்கள்ள நாடகம் போட்டப்ப, ஒரு தடவை women's ploytechnicல நாடகம் போட போனோம், அப்ப இவனையும் கூட்டிட்டு போயிருந்தோம்.அப்ப அந்த காலேஜ் dramatic secretary ஒருத்தி எங்கள விழுந்து விழுந்து கவனிச்சிக்கிட்டா. நாடகமும் நல்லா வந்துச்சு, பெண்கள் மத்தியில நல்ல வரவேற்பு, அந்த பிரின்ஸ்பல் மேடம், ரொம்பத்தான் இழஞ்சு, நல்லா நடிச்சீங்க தம்பின்னுட்டு போச்சு. அப்புறம் அது முடிஞ்சு, ஒரு இரண்டு மாசம் கழிச்சு, நம்ம நடராஜன் நம்ம திருவேங்கடத்துக்கிட்ட வந்து , மச்சி உன் வாட்டர் பாட்ல குடுறா, நானும், கீழ இருக்கிற பசங்களும் (நம்ம அம்பேத்கார் கோஷ்டி) ஊட்டி போறோம், போயிட்டு வந்து தரேன்னான். என்னாட, மவனே நீ அந்த பசங்களோட எல்லாம் சுத்தமாட்டியே, நிஜமாவா போறே அப்படின்னு கேட்டுட்டு அவனும் கொடுத்து அனுப்பிச்சிட்டான். அப்புறம் ஒரு நாலு அஞ்சு மாசம் ஓடி இருக்கும். ஒரு நாளு அவன் ரூம்ல உட்கார்ந்து பேசிகிட்டு இருக்கிறப்ப, அவன் என்னமோ எடுக்கிறேன்னு பெட்டிய தொறந்தப்ப, ஒரு அழுக்கு சட்டை அப்படியே பெட்டியில கிடந்துச்சு, என்னா மாமே துணி துவைக்க மாட்டியா, அப்படியே போட்டு வச்சுக்கிறீயே, என்னா விஷயம், அப்படின்னப்போ, பட்னு பொட்டிய மூடிட்டான். என்னடா, ரவுசு வுட்ற, பொட்டிய காமிடன்னு பாத்தப்ப, கதை கந்தலா இருந்துச்சி. அந்த சட்டையில குங்குமக் கரை ஒட்டிக்கிட்டு இருந்தது. என்னாடா கதைன்னு கேட்டப்ப தான் நம்ம நடராஜன் கொஞ்ச கொஞ்சமா எடுத்து விட்டான். 'ஆமாண்டா, அந்த செக்ரட்ரி மேல லவ்வு மாமே, அடிக்கடி நாங்க பாதுக்கிறோம். அன்னக்கி உன்கிட்ட தண்ணி பாட்டில்லு வாங்கிட்டு போனதுக்கூட நாங்க ரெண்டு பேரு ஊட்டி போவதான்னு, அப்படி போயிருந்தப்ப அது என் மேல தோள்பட்டையில சாய்ஞ்சு முகம் வச்சிகிட்டு இருந்துச்சு, அதான் இந்த குங்குமக்கரை, அத ஞாபகமா அப்படியே வச்சிருக்கேன்னு போட்டான்யா, ஒரு போடு! என்ன மாயம் பண்ணான்னு தெரில்ல அந்த பொண்ணு இவன் பின்னாடி அலஞ்சிகிட்டு இருந்தா. அப்புறம் பாத்தீங்கன்னா, அந்த சட்டையை அவன் நாங்க காலேஜ் வுட்டு படிச்சு முடிச்சு வர வரைக்கும் போடவே இல்லை, அப்படியே தான் பொட்டிக்குள்ளேயே வச்சிருந்தான். அப்புறம் அந்த டாவு continue பண்ணான்னான்னு நம்க்குத் தெரியாது. சும்மா எங்க நாடக கும்பலோட சுத்தன பயலுக்கு பாருடா மச்சத்தைன்னு அவனை காலேஜ்ல இருந்த வரைக்கும் சத்தாச்சுகிட்டுத்தான் இருந்தோம்.

இப்படி போயிகிட்டு இருந்தப்ப, அடுத்த வருஷத்துக்கான நாடகப்போட்டி வந்தப்ப, நம்ம முருகவேள் நல்ல ஒரு கதை எழுதி கொண்டு வந்தான். அதை ரொம்ப பிரமாதமா செய்யலாமுன்னு, ரொம்ப கஷ்டப் பட்டு செஞ்சு ரொம்ப நல்லாவே அரங்கேற்றினோம். அத ஜி சி டி யில நடந்த cofleuenceங்கிற அனத்து காலேஜ் நாடகப் போட்டில்ல போட்டு சிறந்த நாடகம்னு பரிசை தட்டிடு வந்தோம். அப்ப எங்க கூட சேர்ந்து போட்ட சென்னை சட்ட கல்லூரி மாணவர்கள் கடைசியில ரகளை பண்ணி ஜட்ஜ்ங்களை எல்லாம் திட்டி ஒரே அமர்க்களமா போயிடுச்சு. அப்படி திட்டின அந்த சட்டக்கல்லூரி மாணவன் பிற்காலத்தில தமிழ் சினிமா துறையில ஒரு பெரிய நடிகராக வலம் வந்தார், 'தண்ணீர் தண்ணீர்'ங்கிற படத்தில அறிமுகமானாரு. இப்ப உங்களுக்கு தெரிஞ்சுருக்கும்னு நினைக்கிறேன் அப்படி தெரியலேன்னா யாருன்னு அடுத்த பதிவில சொல்றேன்!

Thursday, December 08, 2005

எனை ஆண்ட அரிதாரம்- நான்காம் பகுதி

தனி ஆவர்த்தனமா நடிப்புதிறமையை வெளிப்படுத்த நிறைய சந்தர்ப்பங்கள் கிடைச்சாலும், சிறந்த நாடகங்கள் எழுதி, இயக்கி அதை பெரிய வெற்றிகரமா செஞ்சு காமிக்கிறதல நமக்கு அதிக ஆர்வம் இருந்துச்சு. இப்படித்தான், கதை எழுதுனுங்கிறதல ஆர்வம் இருந்ததுனால சின்ன சின்ன கதைகள் கல்லூரி மேகஸின்களுக்காக எழுதி பப்ளிஸ் பண்ணினேன். அப்பதான் என்னுடய இஞ்சினியரிங் முதல் வருஷச கடைசியில நடந்த நாடகப்போட்டிக்கு, ஒரு நாடகம் எழுதுனேன். நாடகம் பேரு 'நிறைவேறா ஆசைகள்'. நாடகத்துக்கு ஸ்கிர்ப்ட் ரெடி, ஆனா நடிகர்களை தேடனுமே. அப்பத்தான், அந்த முதல்ல நடந்தப் போட்டில்ல சிவாஜி வசனம் பேசனவங்களை எல்லாம் செலக்ட் பண்ணினேன். ரொம்ப வீரதீரமா பேசன கணேசக்கு ஹீரோயின் கேரக்டர். அப்பறம் நம்ம கதிரேசன், முருகவேல், மனோகர், கவந்தப்பாடி, அப்படின்னு எல்லாரையும் புடிச்சுப்போட்டேன். முதல்ல நடிக்க கும்பல் சேர்க்கறது ரொம்ப கஷ்டமா போயிடுச்சு. எவனும் நடிக்க வரமாட்டேனுட்டானுங்க, ஏன்னா சீனியர்ங்க கத்தி மேடையை விட்டு இறக்கி விட்டுட்டதால, திரும்ப ஏற பயம். பொறவு அவெங்களை கெஞ்சி, கூத்தாடி சேர்க்க வேண்டியதா போச்சு. ரொம்ப கஷ்டப்பட்டு குருப்பு சேர்த்தாச்சு. முத வருஷம் பாருங்க, இந்த நாடக குருப்பு சேர்க்கறதுக்குள்ள தாவு தீர்ந்து போச்சு, ஆனா, கடைசியில பார்க்கணுமே, பூர காலேஜ்யயும் மூக்கல கை வக்க வச்சுட்டோம்.

கதை என்னன்னு கேட்டீங்கன்னா, சும்மா ஜிகினா கதை தான். ஹீரோ எப்படி வாழ்க்கையில சீக்கிரமா முன்னுக்கு வரதுன்னு யோசிக்கிறப்ப, அவனுக்கு ரெண்டு வழி தோணுது, ஒன்னு சினிமா, இல்ல அரசியல், அவன் சினிமாவை நாடி, தன்னுடய ப்ரண்டு ஒருத்தனோட மெட்ராஸ் புறப்பட்டு வரான், சினிமா சான்ஸ் தேடி. அவனுக்கு ஏற்கனவே ஒரு காதலி ஊர்ல இருக்கா. மெட்ராஸ் பாஸை பேசி காமடி சீனு வக்கனுமுன்னு, அவங்க ரிக்ஷாக்காரனோட சந்திக்கிறமாதிரி எல்லாம் காட்சி வச்சாச்சு. யாருடா மெட்ராஸ்காரன் பாஸை பேசி நடிக்கிறதுன்னு பார்த்தப்ப, என் குளோஸ் தோஸ்த்து மனோகரன், அதான் மெட்ராஸ் B பார்ட்டி, மாட்னான், சும்மா பிரமாதாமா காமடி பண்ணி அசத்திப்புட்டான். பிறகு சினிமா சான்ஸ் கேட்டு டைரக்டர்ஸ் எல்லாம் சந்திச்சு, நடிச்சுக்காட்டி, சான்ஸ் புடிக்கிற மாதிரி எல்லாம் காட்சிகள், ஏன்னா, சும்மா காதலன், காதலியோட வாஞ்சையா பேசற மாதிரி எல்லாம் சீன் வச்சு, அப்பதானே ஹீரோக்கு வசனம் நிறையா பேச சந்தர்ப்பம் வரும், அப்புறம் கதையில ஒரு டுவிஸ்ட் வரனும்னு, டைரக்டர் நடிக்க சான்ஸ் கூட வந்த நண்பனுக்கு கொடுக்கிறாரு. அதனால ஹீரோ ரொம்ப ஒடிஞ்சு போயிடுவாரு. அந்த நேரத்தில ஹீரோயினும் ஹீரோவைத் தேடி மெட்ராஸ் வந்துடுவா. பிறகு ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து நடிக்க சான்ஸ் தேடுவாங்க, அப்ப ஹீரோயினுக்கு நடிக்க வாய்ப்பு கிடைக்கும். அவளும் நடிச்சு பெரிய நடிகை ஆயிடுவா. தன்னுடய நண்பனும் பெரிய ஹீரோவா சினிமால நடிப்பான் ஆனா நம்ம நாடக ஹீரோவுக்குத்தான் சான்ஸ் கிடைக்காம அல்லாடிக்கிடிட்டு இருப்பான். அப்பத்தான் தன் காதலியும், தன் நண்பனும் ஒரு சினிமா படத்தில ஹீரோ, ஹீரோயின் ரோல்ல நடிக்கறப்ப, அவங்க நெருங்கி நடிக்கறத பார்த்து வீணா நம்ம ஹீரோ சந்தேகப்படுவாரு, ஆனா நண்பனும், காதலியும் உண்மையாத்தான் இருப்பாங்க, நம்ம ஹீரோவுக்கு ஒழுங்கா சான்ஸ் கிடைக்கிலேயேன்னு உண்மையிலேயே வருத்தப்படுவாங்க, அவன் தான் சான்ஸ் தேடி மெட்ராஸ் வந்தான், ஆனா விதி நம்மல நடிகன் நடிகையாக்கிடுச்சேன்னு நொந்து பேசிக்கிட்டு இருப்பாங்க. சினிமாவல வர ஒரு காதல் காட்சிக்காக, அவங்க ரெண்டு பேரும் காதல் ரசம் சொட்ட பேசிக்கிட்டு ரிகர்சல் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கிறதை நம்ம ஹீரோ பாத்து வீணா சந்தேகப்பட்டு ஹீரோயினிய கத்தியில குத்தி கொன்னுடுவாரு. பிறகு நண்பன் நடந்ததை விரிவா சொல்லி ஹீரோவோட தவற உணர்த்துறது, அப்புறம் தான் செஞ்சதை நினச்சு ஹீரா வருந்தி அழ, உருக்கமா வசனத்தோட காட்சி அமைப்புகள் வச்சி சும்மா ஜோரா கதை சொல்லியாச்சு.

இதுல விசேஷம் என்னான்னா, இந்த நாடகத்தில நிறைய சிறப்பு அம்சங்கள் இருந்தது தான். முதல்ல, ஹீரோயின் ரோல்ல நடிச்ச நம்ம கணேசனைப் பத்தி இங்க சொல்லி ஆகாணும். நான் படிச்சப்ப எங்க காலேஜ் கோ-எட் எல்லாம் கிடையாது. அதனால பொட்டப்புள்ள எல்லாம் இல்லாதனால, பெண் வேஷம் போட பசங்களைத்தான் புடிச்சாகணும். பொதுவா ஒரு பயலும் இந்த ஸ்தீரி பார்ட் போட வரமாட்டான். ஆனா நம்ம கணேசன், கொஞ்சம் பெண் கேரக்டருக்கு தகுந்த மாதிரி நாணி கோணி பேசறதல பெரிய ஆளு. மேற்கொண்டு, இந்த ஸ்கூல படிச்சுட்டு காலேஜ்ல நுழையறப்ப, பெரும்பாலும் ஆம்பளை பசங்க நிறையப் பேருக்கு அந்த பெண் குணங்கள் அந்த விடலைப் பருவத்தில நிறைய இருக்கும். ஏன்னா அது இன்னும் நல்லா மீசை முளச்சி முற்றிலும் ஆண்மை நிலை அடையாத பருவம், அந்த அரும்பு மீசை மட்டும் பெரிய ஆம்பிளயாக் காட்டாது. சில பசங்களுக்கு அந்த குரல் வலைக்கூட உடையாம பெண்கள் குரல் வரும், சினிமாலக்கூட சின்ன பசங்க பாட்டை பின்னனிப்பாடகித்தான் பாடுவாங்க, பாடகர் பாட மாட்டாரு. அதிலயும் நிறையா அக்கா, தங்கச்சி கும்பலுங்கள்ள சுத்தி வளர்ந்து, புதுசா ஹாஸ்டலுக்கு வந்து ஆம்பளத்தனம் கத்துக்கிற வரை, அந்த பெண் நலினம் இருந்துக்கிட்டே இருக்கும். இந்த மீசை ஒதுக்கிவுடறது, டவுசரை விட்டுட்டு கைலி கட்டி அலைய ஆசைப்படறது, அப்புறம் வாயில சிகரட்டை வச்சி புகை விட்டு பார்க்கறதுன்னு, இதெல்லாம் அந்த பெண்மை போன்ற சூழ்நிலயில இருந்து உடச்சி ஆம்பளயாக்க முயற்சி பண்ணக்கூடிய வழிமுறை தான். ஒரு வேளை அம்மாங்கிற பெண் துணை நெருக்கத்தில சின்ன புள்ளயிலருந்து வளர்ந்து வருவதாலேயோ என்னவோ! அப்பாங்களோட நெருக்கம் கம்மிதான், அது பொண் குழந்தையாவோ இல்ல ஆண் குழந்தயாவோ இருக்கட்டும். அப்படி கொஞ்சம் அதீதமா நம்ம கணேசனுக்கு அப்ப இருந்துல ஒண்ணும் ஆச்சிரியமில்ல, ஆக எங்களுக்கு எங்க கனவுக்கன்னி கிடைச்சிட்டா! உண்மையிலதான், அவன் எங்களோட ரிகர்சல் எடுக்கிறப்ப, ஹீரோயின் வசனம் பேசறப்ப கொஞ்சம் கவர்ச்சியா, பொட்டப்புள்ள இல்லங்கிற குறை தெரியாமத்தான் இருந்தது. ஆனா டிராமா அன்னக்கி பார்க்கனுமே, மேக்கப் போட்டு புடவையைக்கட்டி ஸ்டேஜ்க்கு வெளிய டிரெஸ்ஸிங் ரூம்ல உட்கார்ந்திருக்கிறப்ப அவனை சுத்தி மொச்ச பசங்களை, வெளிய அனுப்பி வக்கறதுக்குள்ள தாவு தீர்ந்து போச்சு போங்க! அப்படி என்னமோ கவிதாவே நேர்ல வந்த மாதிரி இருந்துச்சு போங்க, கவிதாவா!, அதாங்க நம்ம ஹீரோயினி பேரு.

இதுல இன்னும் ஒன்னு சொல்ல வுட்டு போச்சு, அதான் இந்த புடவை ஜாக்கெட்டு வாங்க நான் பட்ட பாடு தான். பொட்ட புள்ளங்க படிக்காத காலேஜ், நான் எங்க போயி வாங்குவேன், எனக்கு ஏது மல்லிகா, ஆட்டோகிராப் சேரன் மாதிரி. மருந்துக்கு பொம்பளங்கன்னு காலேஜ்ல இருந்தது, அப்ப எனக்கு தெரிங்சு, எங்க எலக்ட்ரானிக்ஸ் ஹேமா மேடம், அப்புறம் நம்ம கெமிஸ்ட்ரில அப்ப புதுசா வந்திருந்த அமிர்தம்ங்கிற லெக்சரரு. இதை வுட்ட அப்புறம் ஃப்ஸிக்ஸ் லேப்ல உட்கார்ர ஒரு மேடம். இதெல்ல ஹேமா மேடம்கிட்ட போகமுடியாது, ஏன்னா, நாளைக்கு அந்த ப்ரான்ச்சுதான் எடுத்து படிக்கனும், அப்புறம் ஸெஸ்னல் மார்க்கு ஊத்திக்கவா, அம்மாடி, நான் போகமாட்டேன்னு, நானும் போகல்ல, என் கூட ஒட்டுன தோஸ்த்து மனோகரனும் போல, ஏன்னா அவனும் அதே ப்ரான்ச்சு. அப்புறம் அமிர்தங்கிட்ட ஏற்கனவே வாங்கிகட்டி கிட்டேன், ஏன்னா, அது நம்மல வாஞ்சையா பாக்குதேன்னு, ரொம்ப சுதந்திரம் எடுத்துக்கிட்டு ஒரு நாள் பேனா மூடியா அது நோட்ல நின்னு எழுதறப்ப பின்னாடி சொருவுறேன் பேர்வழின்னு, எதயோ செய்ய போயி, அது நம்ம தான் படாத இடத்தில பட வக்க இப்படி பண்றான்னு போட்டு கொடுத்து, அடுத்த வருஷம் நமக்கு ஹாஸ்டல் இல்லமா பண்ண பொம்பளை, அதுகிட்ட எப்படி கேட்கிறது. பிறவு அந்த ஃபிஸிக்ஸ் மேடம், அத என்னமோ நம்ம கணேசன் ரிஜக்ட் பண்ணிட்டான், எனக்கு கிழவி டிரஸ்ஸெல்லாம் வாங்கி கொடுத்த போட்டுட்டு நடிக்க மாட்டேன்னு ஒரே அடம். நான் எங்கத்த போறது சொல்லுங்க. அப்பதான் நமக்கு கை கொடுத்தா ஆபத்து பாண்டவி, அது யாருன்னு கேட்கிறீங்களா, வேற யாருமில்ல அப்ப எங்க காலேஜ் அட்மினிஸ்ட்ரேஸன்ல வேல செஞ்ச பாலசுப்ரமணியம், அப்ப அப்ப ஸ்கிட்டு, ஓரங்க நாடகம் பசங்க நடிக்கிறத பாக்க சும்மா சிகிரட் புடிக்க கீழ வரப்ப அந்த போட்டி நடக்கற ஹாலுக்கு வந்து வேடிக்க பார்க்கிற ஆளு. நம்ம செஞ்ச மிமிக்கிரி எல்லாம் புடிச்சுப் போயி சும்மா பாராட்டிட்டுப் போவாரு, அப்ப அவரு பொண்ணு காலேஜ் முடிச்சுட்டு எங்க ஆபிஸ்ல டைப்பிஸ்ட்டா வேலை பாத்துச்சு. அது தான் எங்க ஆபத்து பாண்டவி, இது கொஞ்சம் பெரியக் கதை, கேளுங்க!

நாங்க சாய்ந்திரத்தில அப்படியே வாக்கிங் போயிட்டு காலேஜ் பின்னாடி சிங்கநல்லுர் ரோட்ல இருக்கிற டீக்கடைக்குப் போயி மரவள்ளி கிழங்கு சிப்ஸ், டீ அடிக்கிறது வழக்கம். அப்ப பக்கத்தில இருந்த ஸ்டோர்ஸ்ல தான் நம்ம பாலசுப்ரமனியம் குடி இருந்தாரு. அவருக்கு மூணுப்பொண்ணுங்க, அதில பெரிசும், அது கடைசி தங்கச்சியும், பசங்க எங்களை ஜொல்லு வுட வெளியில வந்து நிக்குங்க. அப்பறம் என்ன, காலேஜ் பசங்க ஹாஸ்டலருந்து வந்து கும்பலா டீ சாப்பிட்டுட்டு போற இடம், இதுங்க ரெண்டும் நின்னு வேடிக்கைப் பாத்தா, சொல்லுங்க நாங்க ஜொல்லு வுடறமா, இல்ல அதுங்க வுடுதுங்களா (இப்ப ஆண் பெண் இரு பாலருக்கும் இந்த பாலுணர்வுகள் இருக்கிறதை, எல்லாரும் பதிவுப்போட்டு என்னமோ, இல்லாத விஷயம் மாதிரி இந்த ஊடகத்தில மாட்லாடிக்கிட்டு இருக்காங்க, முக்கியமா, நம்ம உஷா ராமசந்திரன் வலையப் பாருங்க!) அப்படி போயி வந்தப்ப சைட் அடிச்ச அந்தப் பொண்ணுதான் நம்ம காலேஜ் ஆபிஸிக்கு புதுசா வந்தது. எப்படி போயி அதுக்கிட்ட ஜாக்கெட், சேலை எல்லாம் கேட்கிறது. நம்ம கணேசனோ போட்டா அந்த புள்ளயொடத தான் போட்டுக்குவேன்னு அடம் புடிக்கிறான். என்ன பண்ணறது. துணிஞ்சு நம்ம பாலா சாரு கால்ல விழுந்தாச்சு, அவரும், அதுக்கென்ன தம்பி, நாளக்கு வீட்டுக்கு வாங்களேன்னு சொல்லிட்டாரு. அப்புறம் என்னா, போயி பாத்துப் பேசி வாங்கிட்டு வந்து கணேசனுக்கு போட்டு நடிச்ச கதை இன்னம் சொல்லனுமா என்ன?

இப்படி கஷ்டப்பட்டு போட்ட டிராமா எப்படி வரவேற்பு நம்ம சீனியர் அண்ணங்க கிட்ட கிடைக்க போதுன்னு ஒரே பரிதவிப்பு. அப்பதான் டிராமாவுக்கு ஒரு சினி எஃப்க்ட் கொடுக்க ஆர்க் லைட்ஸ், ஸ்ட்ரோப் லைட்ஸ், இதெல்லாம் ரொம்ப எஃப்க்டிவ்வா யூஸ் பண்ணினோம். அதில்லயும் நம்ம ஜெயக்குமார், ரொம்ப நல்ல பேக்ஸ்டேஜ்,லைட்ஸ் எல்லாம் டைரக்ட் பண்ணி பிரம்மாண்டம்மா என்னமோ ஷங்கர் படம் மாதிரி பண்ணவச்சிட்டான். அதப்பாத்துட்டு நம்ம எழுத்தாளர் உஷா சுப்ரமணியம் குமுதத்தில் 'சி ஐ டி மாணவர்கள் ஆகாயத்தில் ரயில் விட்டார்கள்' ன்னு எல்லாம் விமர்சனம் எழுதி பிச்சுப்புட்டாங்க, அதை அடுத்த பதிவில எப்படின்னு பார்க்கலாமா?

Wednesday, November 30, 2005

எனை ஆண்ட அரிதாரம்- மூன்றாம் பகுதி

ஒரே நிசப்தம்! டிங்,டிங் என்ற மணிஓசை.... மயான அமைதி..


"எதையோ எதிர் நோக்கி நிற்கும் இந்த இளம் விழிகள்! இந்த இளங்குயிலின் ஆரம்பகாலம் நோக்கி சற்று பார்ப்போமா!...."

நான் சிவாஜி கணேசன் வசனத்தையோ, இல்ல வேற எந்த நடிகனின் வசனத்தையோ பேசலை, பாரதிராஜா 'பதினாறு வயதினிலே' படத்தில பேசற அந்த ஆரம்ப காட்சியோட வசனம், பாடல்கள் தான், இதோ!...

"சோளம் விதைக்கையிலே!
சொல்லிப்புட்டு போன புள்ள!
சோளம் விளஞ்சு காத்துகிடக்கு!
சோடிக் கிளி எங்க இருக்கு....!

சொன்ன சொல்லு என்னா ஆச்சு
தங்கமே! தங்க ரத்தனமே..
நீ சொன்ன சொல்லு என்ன ஆச்சு
தங்கமே! தங்க ரத்தனமே.....

ஆத்தா.. நான் பத்தாங்கிளாஸு பாசாயிட்டேன்...
ஆத்தா... நான் பத்தாங்கிளாஸு பாசாயிட்டேன்....

ஹ...ஹா....
வா.. மயிலு.. அ...ஆ...
இதப் பார்டா, இது எப்படி இருக்கு?...

ஏன் மைலு உங்காத்தாக் கிட்ட போயி சொல்லி கில்லி போடாதே...

ஏண்ணே...

பொம்பளையா அவ, தஞ்சாவூரு தவுலு....

அட மானங்கெட்டவளே, சூடு கெட்டவளே....."

ஆக இப்படி போனது நம்ம வசனம், பிறகு, 'அந்த ஆத்தா ஆடு வளர்த்தா.. கோழி வளர்த்தா ஆனா நாயி வளக்கலேயே, என்னத்தானே வளர்த்தா..' 'ஏண்ணே.. என்னாச்சு, இல்ல இவ ஆத்தாளுக்கு தாவணிப் போட்டாலும் நல்லா தாண்டா இருக்கு, இது எப்படி இருக்கு?..', இது போன்ற வசனங்கள்.

பிறகு, கிழக்கே போகும் ரயில் படத்திலிருந்து, கவுண்டமணி வசனங்கள், 'பாஞ்சாலி, நான் உனக்கு அளவு எடுக்கவா, பாவாடை கெண்ட காலு வர வக்கணுமா, முழுசா வக்கணுமா' போன்ற வசனங்கள். இது போன்ற வசனங்கள் மிகவும் பிரபலமாயிருந்த நேரம். பாரதிராஜாவின் பதினாறு வயதினிலே, மற்றும் கிழக்கே போகும் ரயில் போன்ற படங்கள் வந்து கலக்கி கொண்டிருந்த நேரம் அது. எப்படி திரைப்படத்துறையிலே ஒரு பெரியதோரு தாக்கத்தையும், மாற்றங்களையும் அப்படங்கள், அக்காலகட்டத்தில் கொண்டு வந்ததோ, அது போன்று, கல்லூரிகளில் அவரின் பட வசனங்களை மிமிக்கிரி செய்தது ஒரு பெரிய வரவேற்பை பெற்று தந்தது. எல்லோருமே எதிர்பாக்காத ஒன்னு. எனக்கு முன்னாடி வசன்ம் பேசிட்டு போனவனெல்லாம், நான் முதல்லேயே சொன்ன மாதிரி, பராசக்தி, மனோகரான்னு பேசி, எல்லாரும் கத்தி ரவுசுவிட்டு ஓட வச்சவுடேன, ஆஹா.. அடுத்த கோழி வருது, அதையும் கத்தி, ரவுசுவிட்டு அனுப்போவோமுன்னு நினிச்ச என் சீனியர் கூட்டத்துக்கு, நான் பேசன அந்த வசனங்கள், மிமிக்கிரி பண்ண விதம் எல்லாம் ரொம்ப பிடிச்சு போயி ஒரே பாரட்டுக்கள்!

பிறவு, முத வருசத்தில நான் தான் ஹீரோ நம்ம காலேஜ்ல. சீனியர்ஸ் எல்லாம் ஊக்கம் கொடுத்து என்னோட காலேஜ்ல மட்டுமில்லாம, வேற காலேஜ்களுக்கும் காம்பிட்டிஷனுக்கு அனுப்புனாங்க. பலகுரல்ல பேசி சின்ன சின்னதா ஸ்கிட்டு, மிமிக்கிரி எல்லாம் பேசி, போன இடத்தில எல்லாம் எதாவது ஒரு பரிசு வாங்கிட்டு வரதுதான் வேலை நமக்கு. அப்பத்தான் எங்க காலேஜ்ல ஒரு நாடகப் போட்டி வச்சாங்க. அது ஃபர்ஸ்ட் யியர்லருந்து ஃபனைல் யியர்ஸ் ஸ்டுடன்ஸ் வர ஒவ்வொரு யியர்ஸ்ஸும் நாடகம் போடனும். அப்ப சீனியர்ஸ் என்கிட்டதான் வந்து ஃப்ர்ஸ்ட் ய்யர்ஸ்க்கு நான் தான் ரெப்ரஸன்ட் பண்ண சொல்லி நாடகம் போட சொன்னாங்க, அப்பவும் சரியான கூத்து போங்க, ஹீரோயினோட பாட்டு பாடி டான்ஸ் ஆடறதுல ஒரே போட்டி, அதாவது எனக்கு சமமா நடிச்ச கதிரேசன், அதாவது சப்போர்டிங் ஆக்டர் ரோல் பண்ணவன், எனக்கும் ரெண்டு பாட்டு வேணும்னு கேட்டு போராடி, ஒரே காமிடியா நாடகம் போட்ட கதை உண்டு.

இப்படி ஆரம்பிச்சது தான் என்னோட நடிப்பு படலம். பிறகு கொஞ்சம் கொஞ்சமா வளர்ந்து, அதுவே ஒரு நாளு நான் சிறந்த நடிகன் போட்டியில இப்ப சினிமால்ல நடிச்சிகிட்டு இருக்கிற நாசரோட போட்டி போட்டேங்கிறது இப்ப நினைச்சலும் ஒரா திகப்பா இருக்கு, அதப்பத்தி அடுத்த வர பதிவுகள்ள பார்க்கலாம் என்ன?

Wednesday, November 23, 2005

எனை ஆண்ட அரிதாரம்- இரண்டாம் பகுதி

என்னோட திறமை என்னான்னு தெரிஞ்சுக்க எனக்கு ஒன்னும் அதிகம் நேரம் எடுக்கல்லை. படிப்புன்னு பாத்தா, கொஞ்சம் நல்லா படிக்கிற ஆளுதான். இந்த சின்ன வயசில இருந்த துறுதுறுப்பு, சூட்டிகை, சேட்டை, வாலுத்தனம் எல்லாமே எனக்கு எதிலையும் ஆர்வமா, துணிச்சலா செஞ்சு பார்க்கணும்னு தோணும். சரி படிப்பைப் பொருத்தவரை ரொம்ப எக்ஸ்ட்ராடினரி இல்லானாலும், முதல் மூணு ராங்க் குள்ள வர ஆளுதான். மத்தபடி, இருக்கிற எனர்ஜிய வேற எதிலயாவது திருப்பனும்னா ஸ்போர்ட்ஸ், கேம்ஸ், விளையாட்டு, இல்ல மற்ற இயல், இசை கலைகள்ல தான் திருப்பியாகனும். ஸ்போர்ட்ஸ்னு எடுத்துக்கிட்டா, ஸ்கூல்ல ஸ்போர்ட்ஸ் டேயிலே, வாயில கரெண்டியில எழும்பிச்சை பழம் வச்சிகிட்டு ஒடறதுல தான் இரெண்டாவதோ, இல்ல மூணாவதோ வருவேன். மற்றபடி ஓட்டப்பந்தயம், ரேஸ் இதல்லாம் நமக்கு எமகாதக தூரம். சாக்குமூட்டையில ஒடி ஜெயிக்கிறேன் போர்வழின்னு காலை சிராச்சிக்கிட்டது தான் ஜாஸ்தி.ங்.. இந்த பலேம் பால் நல்லா விளையாடுவேன். இது எத்தனை பேருக்கு தெரிஞ்சுரிக்கும்னு தெரியலை. அடுத்தவன் முதுகைப் பாத்து அடிச்சு விளையாடினும். அப்புறம் அடி வாங்கினவன் பாலை எடுத்து அடுத்தவனை குறி பாத்து அடிக்கணும். இதில நான் அடுத்தவனை அடிச்சதை விட நான் அடி வாங்கினதுதான் அதிகம். அப்புறம் கொஞ்சம் பெரிசானோன, கபடி விளையாட்டுல நம்ம கிங். கில்லி விஜய் மாதிரி டீம் ஹீரோ. எதிரி அணியை ஏறி அடிச்சிட்டு வரதல கில்லாடி. என்னை பிடிக்கிறதுக்கு கஷ்டபடுவாங்க, ஏன்னா நான் கொஞ்சம் பாரியான ஆளு, அதனால பிடிக்க முடியாம, தன்னை காப்பாத்திக்க அவங்க கோட்டை தாண்டி அவுட் ஆகிறது சகஜம்.

வேற விளையாட்டுகள்னு எடுத்துகிட்டா கால்பந்தாட்டத்தில கொஞ்சம் ஆர்வம் இருந்திச்சு, ஏன்னா, சின்ன பிள்ளையில திருச்சியில இந்த மதுரம் கால்பந்து டோர்னமென்ட் நடக்கும். அது கோடையில ஒரு மாசமோ, இரண்டு மாசமோ தொடர்ந்து நடக்கும். வட இந்தியாலருந்தெல்லாம் வந்து டீம்ங்க விளையாடும். இந்த கால்பந்தாட்டம் திருச்சி மாநகரிலே ஒரு பெரிய பொழுதுபோக்கு. படிச்ச கும்பல விட , வியாபாரம் செய்ற முதலாளி கும்பலுங்க ஜாஸ்தி போய் பார்க்கிற்துண்டு. திருச்சின்னு எடுத்துகிட்டா, அது ஒரு பெரிய வர்த்தக நகரம், சுத்துபக்கத்து கிராமங்கள், அரியலூர், பெரம்பலூர், துறையூர்,மணப்பாறை, நாமக்கல், முசிறி இங்கிருந்தெல்லாம் விவசாயிங்க விளஞ்ச பொருள்களை எடுத்து வந்து மொத்த கொள்முதல் யாவாரம் செய்யும் டிஸ்டிரிபூசன் சென்டர். ரீட்டைல் வியாபரம் லோக்கல் ஆளுங்க செய்றது. 60 க்கப்பறம் தான் காமராஜர் BHEL, கனரக தொழிற்சாலை, கொண்டுவந்ததுக்கப்பறம் ஒரு மாதிரி மார்டன் ஆன ஊரு. அதனால இந்த வியாபாரிங்க அதிகம் உள்ள ஊரு. அவங்க எல்லாத்துக்குமே இந்த கால்பந்தாட்ட தொடர் ஒரு பெரிய என்டர்டெயின்மென்ட். ஆக, நான் எங்க கடைக்குப் போறப்பல்லாம் இந்த மேட்சுக்கு போறதுண்டு. பார்த்து ரசிக்கிறதோட மட்டும் தான். விளயாட ஆசை இருக்கும், ஆன விளயாடறேன் பேர்வளின்னு கால் நகம் பேத்தது தான் மிச்சம். மற்றபடி கிரிக்கெட்ல்லாம் பத்தி அதிகம் தெரிஞ்சுக்கிட்டது இஞ்சினியரிங் காலேஜ் போயிதான்.

இப்படி விளையாட்ட விட்டுட்டா, அடுத்து இயல், இசை, நாடகம் தான். ஐயரு வீட்டுங்கள்ள வளர்ந்திருந்தாலும், பாட்டு பாடவோ, ஏதாவது இசைக் கருவி கத்துக்கவோ ஏற்பாடு பண்ணி இருந்திருப்பாங்க! ரொம்ப அதிகமா ஆர்வத்தோட ஆம்பளை பசங்களுக்கும் பரதநாட்டியமும் கத்துக் கொடுத்துருப்பாங்க, நம்ம கமலஹாசன் மாதிரி. நமக்கு ஏது அந்த கொடுப்பினை! அதனால தன்னிச்சையா வந்த நடிப்பு, கூத்து, பாட்டுல எல்லாம் ஆர்வத்தை வளர்த்துகிட்டேன். ஆக அதிகமா அடுத்த பொழுது போக்க நான் எடுத்துக்கிட்டது சினிமா பார்க்கிறத தான். வாரங்கள் ஞாயிறு இல்லாம வேணா கழிஞ்சிருக்கலாம், ஆனா, ஞாயித்துக்கிழமைகள்ல நான் சினிமா பார்க்கிறது தவறாது. முதல்ல சண்டை படங்கள் பார்க்கத்தன் அதிகம் பிடிக்கும். பொறவு நகைச்சுவை படங்கள், அப்புறம் தான் அழுகை படங்கள். இப்படி கழிஞ்சது சில நாட்கள், அப்புறம் என்னேட சின்னபிள்ள வா..ராஜா..வா கதை தான் உங்களுக்குத் தெரியுமே! அந்த கட்டத்தில தான், முதல்ல வெத்தயா சாம்ரம் வீசற மாதிரி தான் கேரக்டர்கள். பொறவு, கொஞ்சம் பெரிசா நாலு,அஞ்சு பக்கங்களோட ஏசு நாதர் சீடர்கள் ஒன்னு அப்புடின்னு. ஆறாவது, ஏழாவது படிக்கயில்ல தான், என்னோட நாடக வாத்தியார், அமல்ராஜ், என்னோட திறமைய கண்டுகிட்டு ஒரு லீடிங் கேரக்டருக்கு இணையான ஒரு ரோல் கொடுத்திருந்தார், அவரு எழுதிய சமூக நாடகத்துக்கு. மெயின் ரோல இன்னொரு பையனுக்கு கொடுத்திருந்தார். அப்பங்கே, அவன் அம்மை போட்டு நடிக்க முடியாம போக, பொறவு அந்த கேரக்டர நான் செய்ற மாதிரி ஆயிடுச்சி. நானும் நல்லா நடிச்சு எல்லாருகிட்ட இருந்தும் பாராட்டு வாங்கினேன்.

மிடில் ஸ்கூல்ல படிக்கிறவரை நிறைய நாடகங்கள்ல நடிச்சு, நல்ல நடிகர்னு கேடயம் எல்லாம் வாங்கினாலும், பிறகு ஹை ஸ்கூல் படிச்சப்ப அவ்வளவா ஏதும் நாடகங்கள்னு நேரம் செலவழிச்சதில்லை. ஆனா சினிமாவோட தாக்கம் இருந்தது. நடிக்கிற நடிகர்கள போல உடுப்ப மாட்டிக்கிணும், ஹேர் ஸ்டல் வச்சுக்கணும்னு. எம்ஜிஆர், சிவாஜி வச்சிக்கிட்டு வர மாதிரி நம்மலால முடி வச்சுக்க முடியாது. ஏன்னா அவுங்க ஒவ்வொரு படத்துக்கும் ஒரு டோப்பா முடி வச்சுவுகுவாங்க, நம்மகிட்ட இருக்கிற கோரமுடிய என்னத்த எழவு போட்டு சீவுனாலும் முன்னாடி தொங்கிற சுருளு முடி தான் வக்க முடியுமா, இல்ல பஃப் முடி தான் வக்க முடியுமா? ரொம்ப கஷ்ட பட்டுருக்கேன், தேங்கா எண்ணெயும் தண்ணியும் கலந்து தனியா பாட்டில வீட்ல ஒளிச்சு வச்சு, அத தடவி, பண்ணாதக் கூத்தே கிடையாது போங்க! கடைசியில நம்ம கூடசேர்ந்தவன்,'டேய், அதெல்லாம் டோப்பாடா, உனக்கு வராது' சொன்னவுட்டிதான் அத வுட்டதே. அப்ப சொந்தமா முடிவச்சு ஆடி பாடி நடிச்ச நடிகரு சிவகுமாரு தான். அதானால அந்த முன்னால அவரு எடுத்து வைக்கிற பஃப் மாதிரி நமக்கும் கொஞ்சம் வச்சா நல்லாதான் இருந்தது. இதை எல்லாம் உடச்சிட்டு பிறகு வந்தாரய்யா நம்ம பரட்டை. ஆகா, என்ன மாதிரி ஒருத்தன் வந்தாண்டான்னு கோரமுடியோட, முன்னால விழும் கற்றையோட, வைரமுத்து பாட்டு கட்ட ஒரு 20 வருஷம் ஆனாலும், அப்பவே நான் அவன் அழகு பாடி, அவன் படங்களை வெறியோட பார்க்க ஆரம்பிச்சேன். இப்பவும் அந்த காலத்தில அவரு வச்சிருந்த முன்னாடி விழும் அழகு ஸ்டல்ல தான் தலை சீவி வச்சிக்கிட்டுருக்கேன், அவரு நடுவில மாத்திகிட்டாக்கூட. வேணும்னா ரஜனி ராம்கி பிளாக்ல இருக்கிற போட்டவை பாருங்க, அந்த சிரிப்புதான்யா என்ன மயக்கிச்சு.

நான் என்னமோ அரிதாரம் பூச ஆரம்பிச்சது அஞ்சாவதோ, ஆறவதோ படிக்கிறப்பவே. ஆனா நல்ல திறமயான நடிகனா பரிமளிக்க எனக்கு வாய்ப்பளித்தது இந்த கோவை மாநகரமே! இஞ்சினியரிங் காலேஜ் சேர்ந்த முத வருஷம், இந்த ராக்கிங் எல்லாம் ஜனவரி வர நடக்கிற துண்டு. ஆகஸ்ட், செப்டம்பர்ல சேர்ந்தா, அது ஆறு மாசம் கண்டிப்பா உண்டு. அப்புறம் சீனியர்ஸ் எல்லாம் ப்ரண்ட்ஸ். எங்க பயமெல்ல்லாம் நீக்க ஃப்ர்ஸ்ட் யியருக்கு ஒரு கலை நிகிழ்ச்சி போட்டி வப்பாங்க, அதல முத வருஷ ஸ்டூன்ட்ஸ் வந்து பாட்டு பாடலாம், கவிதை வாசிக்கலாம், மிமிக்ரி பண்ணலாம், அப்புறம் வசனம் பேசி நடிச்சி காட்டலாம். ஆனா உருப்படியா யாரையும் பண்ண விட மாட்டங்க. மாட்டு கத்து கத்தி ஸ்டெஜ்ல விட்டு கீழே இறக்கி விட்டுடு வாங்க. அது எங்களுக்கு எல்லாம் தெரியாது. ஆனா இந்த கலை நிகழ்ச்சி போட்டிக்கு ஆர்வதோட பேரு கொடுத்து, அவனவன் சிவாஜி பேசன வசனத்தை, வீரபாண்டிய கட்ட பொம்மன், மனோகரா, தேசிங்குராஜா, அப்புறம் பராசக்தி, அப்படின்னு பக்கம் பக்கமா படிச்சு தயார் பண்ணிகிட்டு இருந்தானுங்க. நானும் ஸ்கூல்ல எல்லாம் இந்த வசனங்களை பேசுனவன் தான், அதுவும் 30 பக்கமானாலும் அசரமா படிச்சு உணர்ச்சி வசமால்லாம் பேசி நடிச்சவன் தான். ஆனா பாருங்க, இந்த கலைப்போட்டில இதை எல்லாம் பேச எனக்குப் பிடிக்கல்ல. வேற வசனங்கள் தயார் பண்ணி பேசுவோம்னு நினைச்சேன். அப்படி ராஜவசனம் தயார் பண்ணிட்டு போனவன் கதிய பாத்திங்கன்னா, அவன் 'என் புஜபல பராக்கிரம் பார்த்துள்ளாயா?', 'என் தோள்கள் தினவெடுக்கின்றன' அப்படில்லாம் ஆரம்பிச்சானா , அடுத்த வார்த்தை அவன் என்ன பேசுரான்னு கேட்க முடியாது. அவனை ஸ்டேஜ் வுட்டு இறக்கிட்டு தான் மறு வேலை பார்ப்பானுங்க நம்ம சீனியருங்க, அடுத்த வந்த வருஷங்கள்ள நாமும் அப்படிதான். ஏன்னா இது ஒரு மறக்க முடியாத் நிகழ்ச்சி சீனியருக்கும் சரி, ஜூனியருக்கும் சரி. அப்ப தான், நம்ம ஏறுனோம் ஸ்டேஜ். ஆரம்பிச்சேன் என்னோட வசனங்களை, பின் ட்ராப் ஸ்லென்ஸ், அரை மணி நேரம், மொத்த கூட்டமும் ரசிச்சு, கைத்தட்டலோட கேட்டுச்சு நான் பேசற வசனங்களை. மேடை விட்டு இறங்கி வர்ப்ப ஒரே உற்சாகம், கைத்தட்டல், ஊக்கமளிப்பு, பாராட்டுக்கள், எனக்கு ஒன்னும் ஓடல. நமக்கு இவ்வளோ பாராட்டுக்களா, நம்ம திறமைக்கு இத்தனை அங்கிகாரமான்னு, ஒரே ஆச்சரியம்!

என்ன அப்படி வசனம் பேசுனேன்னு கேட்கிறீங்களா, அதத்தானே விவரமா சொல்லப்போறேன் அடுத்த பதிவுல, புறவு சந்திப்போம?

Monday, November 21, 2005

எனை ஆண்ட அரிதாரம்- முதல் பகுதி

எல்லாருக்குமே ஏதாவது ஒரு அசாத்திய திறமை இருக்கும். அதை வெளிய கொண்டு வர்துக்கு நிறைய பேருக்கு சில பேரு துணையிருப்பாங்க, இந்த 7G ரெயின்போ காலனி பட ஹீரோயின் மாதிரி. சில பேருக்கு யாரும் துணையிருக்க மாட்டங்க, ஆனா தம்மை தாமே எதிலயாவது ஈடுபடுத்திக்கிட்டு, அந்த திறமைய வளர்த்துக்குவாங்க, அந்த திறமையை வச்சு மிகப் பெரிய ஆளா வருவாங்க. சில சமயம் அது ஒரு குறிப்பிட்ட சமயம் வரக்கும் அவங்க கிட்ட இருந்து ஒளி வீசும், அப்புறம் மங்கி போயிடும். வாழ்க்கையில வேற வழி தேடிக்கிட்டு போய்டுவாங்க. இதுக்கு பல உதாரணங்கள் இருக்கு. ஏன் நம்ம தருமி மாதிரி, அப்புறம் என்னோட ஃபிரண்ட் ஜெயராமன்னு, கிரிக்கெட்ல பெரிய பேட்ஸ்மேன். நாங்க காலேஜ்ல படிச்ச காலத்தில ரொம்ப நல்ல விளையாடுவான். அப்ப கோயம்புத்தூர்ல லீக் மேட்ச்ல எல்லாம் பூந்து விளாசுவான். எங்க காலேஜ் நட்சத்திரம். அவனை கபில்தேவ்வோட கம்பேர் பண்ணிதான் பேசுவோம். அவனை சுத்தி எப்பவும் ஒரு கூட்டம் இருக்கும். எல்லாம் இந்த கிரிக்கெட் விளயாடுற கும்பலு தான். அதே மாதிரி லான் டென்னீஸ்ஸும் நல்ல விளயாடுவான். எங்க காலேஜ்ல இருக்கிற கோர்ட்ல அவன் தான் மாணவங்கிற முறையில விளையாடிக்கிட்டு இருக்கிறது. மத்தது அவனோட விளையாடுறவங்க காலேஜ் பி ஏ டு பிரின்ஸ்பலு, அப்புறம் எங்க காலேஜ் பிரின்ஸ்பாலு பசங்க.(பிரின்ஸ்பலு மகன் யாருன்னா, ரொம்ப பேமஸ் ஆன ஆளு, அந்த காலத்திலயே ஜெயபிரதாவோட சுத்துனவங்கன்னு ஒரு பேச்சு, நீலகிரி தொகுதில எம் பி யா இருந்தவரு), அப்புறம் ரெண்டு புரபசர்ங்க. நம்மல்லாம் கபடி கும்பலுங்க, எங்கத்த டென்னிஸ் ஆடுறது போங்க!.

நான் முதல்லேயே சொன்ன மாதிரி அவன் கூட சுத்துற ஃபிரண்ட்ஸ்ங்க கும்பலு கொஞ்சம் அல்டாப் ரகம். நுனி நாக்கு இன்கிலீஸ் பேசர கும்பலு, பொதுவா அவங்க எல்லாம் மெட்ராஸ் பசங்க. நாங்க படிச்சப்ப ஹாஸ்டல்ல மாவட்ட வாரிய கும்பலுங்க உண்டு. எம் டி கே ன்னு ஒரு மக்கா கும்பலு, அதாவது மதுரை, திருநெல்வேலி, கன்னியாகுமரி மாவட்டம், அப்புறம் திருச்சி, தஞ்சாவூரு, கும்போகோணம்னு சோத்து கும்பலு, அப்புறம் ஈரோடு, சேலம், வேலூர்னு கவுண்டர் கும்பலு. அப்படி அப்படியே செட் சேர்ந்தரும், அப்புறம் அம்பேத்கார் கும்பலு. ஆன ஜெயராமுக்கு எந்த பாகுபாடு இல்லாம ஆதரவு இருக்கும். கபில்தேவ் மாதிரியேயும் மீசையும் நல்லா கரு கருன்னு வச்சுக்கிட்டு இருப்பான். நாங்கல்லாம் ஃப்ர்ஸ்ட் யியர்லருந்தே ஃபிரண்ட்ஸ். செமஸ்டர் எக்ஸாமுக்குன்னு வுட்ட லீவுல ரெண்டு மாசம் சீட்டு விளாயாடிட்டு கடைசி ஒரு மாசங்கல படிச்சு பாஸாவர கேஸ்ஸுங்க. ராத்திரி மூணு நாலு மணி வரை விளாயாடிக்கிட்டு இருப்போம், அப்புறம் தூங்கி மத்தியான சோத்துக்குத்தான் எந்திரிக்கிறது. அப்புறம் இருக்கவே இருக்கு டவுண் ஹாலு, ஏதாவது நூன் ஷோ படம் பாத்துட்டு சாய்ந்திரம் ஹாஸ்டலு திரும்பி ராத்திரி மெஸ்ல சாப்பிட்டுடு புறவு சீட்டு கச்சேரி, ராத்திரி மூணு, நாலு வரை.

அது மாதிரி நமக்கு கிரிக்கெட்ல்லாம் ஆட வராது. வேடிக்கை பார்க்கறதோட சரி. அதுவும் ஞாயித்துக் கிழமைங்கள்ள எங்க காலேஜ்க்கும் மத்த காலெஜ்க்கும் லீக் மேட்சு இருக்கும். காலையில மெஸ்ல போடற அந்த வீண போன பிரட்டும் ஜாமும் திங்க நம்க்கு பிடிக்காது. அதானால மத்தியான்ம் போடற கோழி பிரியாணிக்கு நாக்க தொங்க போட்டுகிட்டு மேட்சு பாத்து தொலைச்சுகிட்டு இருப்பேன். சமயத்தில இந்த கோழி வர லேட்டாயிடும், அப்புறம் சாப்பிட மணி ஒன்னு ஆயிடும், மெஸ் டைம் படி பன்னிரெண்டு மணிக்கு ஆரம்பிக்கணும். ஆனா ஒரு மணிக்கு தான் மெஸ்ஸையே தொறப்பானுங்க. சரியா மேட்சோட ஒரு செஸ்சன் முடிஞ்சு பிரேக்ல சாப்பிட வர சரியா இருக்கும். அப்ப கூடி நிக்கிற கும்பலு கூப்பாடும், கூத்தும் என்னமோ இந்தியா பாகிஸ்தான் மேட்சு மாதிரி தான் போங்க. நம்ம ஜெயராம் தான் எப்பவமே ராஜா, டாப் ஸ்கோரர். அந்த அசாத்திய திறமையால யூனிவர்சிட்டி வரைக்கும் ரெப்ரஷன்டேசன் பண்ணியவென். அப்ப எதிர்பாத்தது என்னான்னா ரஞ்சி வரக்கும் போய்டுவான் அப்புறம் இந்திய டீம்ல வர வரக்கும் கனவு தான்.

என்னதான் நுனி நாக்கு பேசற இங்கிலீஸ் கும்பல்ல சுத்தினாலும் ஜெயரமானுக்கு நம்மகிட்ட கொஞ்சம் வாஞ்சை தான். என்னா ஒன்னு அவன் ஊரு மெட்ராஸ் கிடையாது, இந்தோ தெக்கால இருக்கிற கோவில்பட்டி தான். அவங்க அப்பா பி டபிள்யூ ல இஞ்சினியருன்கிறதலா ஊர் ஊரா சுத்தி படிச்சிட்டு, பெரும்பாலும் தென் மாவட்டங்கள் தான், பிறவு இன்ஞ்சினியரிங் பண்ண கோயம்புத்தூர் வந்தவன். அவ்வளவா தாட்டு பூட்டுன்னு இங்கிலீஸ்லாம் பேசலனாலும் ரொம்ப ஸ்டைலா நடந்துக்கிறவன். நம்மகிட்ட ஏன் ஒட்டுனான்னா, இருக்கே நம்மகிட்டையும் திறமை, அதுதான் அந்த நடிப்பு, மிமிக்கிரி எல்லாம். அதானால அவனுக்கு சமமா காலேஜல ஒரு ஹீரோ அந்தஸ்துல பேசபட்ட ஆளு, எப்படிங்கிறீங்களா, அதப்பத்தி தானே இனி வரபோர் பதிவுகள்!

அந்த மெட்ராஸ் கும்பல்ல ரெண்டு இருந்தது. ஒன்னு நான் சொன்ன அந்த நுனி நாக்கு ஆங்கிலயேர்கள், இன்னொன்னு நம்ம சூளை கும்பலு, நமக்கு சரி சமமா கபடி விளாயாடிகிட்டு, நம்மலோடையே சுத்தினது. அதாவது மெட்ராஸ் A, அப்புறம் மெட்ராஸ் B. நம்மது மெட்ராஸ் B. திருவல்லிக்கேணி, அப்புறம் மொண்ட் ரோடு, சூளை அப்புறம் ஆழ்வார் பேட்டை இது தான் நம்மாலுங்களோட ஜாகை.(நம்ம கூட இருந்த டாக்டர் கொன்னை, அங்குராஜ்ங்கிற அழகான பேரு தான் டாக்டர் கொன்னையா மாறுச்சு, ஆழ்வார் பேட்டையில சாருஹாசன், கமல்ஹாசன் வீட்டுக்கு பின்னாடி வீடு, அப்ப கேட்டா நான் சுஹாசினி தங்கச்சியே சைட் அடிக்கிறேன்னு பீலா வுட்டுகிட்டு இருப்பான்) அந்த மெட்ராஸ் A கும்பலு கொஞ்சம் நம்மகிட்ட டக்கர் அடிக்கும், இருந்தாலும், நம்ம பலுவையும் நம்ம மெட்ராஸ் B கும்பல வச்சு காண்பிச்சு அடக்கி வச்சுருந்தோம். ஆன் ஜெயராமன் இதெல்லாம் கண்டுக்கிடமாட்டான். அவன் ரெண்டு கும்பலுங்கிட்டேயும் பதிவிசா போய்க்குவான். ஏன்னா அவன் எந்த பக்கமும் சாய வேணாம் அது அவனேட பாப்லாரிட்டியே பாதிக்கும்ங்கிறத்தினாலே.

நம்ம கொஞ்சம் நாடகம், கூத்து, ஸ்கிட்டு, மிமிக்ரி இதெல்லாம் கலக்கிக்கிட்டு இருந்த நேரம். வெறும் நடிப்புங்கிறது மட்டுமில்லாம, தமிழ் மன்றம், நாடக மன்றம், இதிலெல்லாம் ஆக்டிவா மன்ற பணிகளையும் செஞ்சுக்கிட்டு இருப்பேன். பத்திரிக்கை வக்கிறதிலருந்து, கொடி கட்டறதுலருந்து, கஸ்ட்ங்களை இன்வைட் பண்றதிலருந்து, பதிப்புகள் போடறதிலருந்து எல்லா வேலையும் செய்வேன். அது மாதிரி மத்த காலேஜ்ங்கள்ள போய் பேச்சு போட்டி , கவிதை, நாடகப்போட்டி, அப்படின்னு செஞ்சிக்கிட்டு இருந்தேன். அதனால மற்ற கல்லூரில நமக்கு நிறைய நண்பர்கள் உண்டு. அதுல்லயும் பெண் நண்பிகளும் உண்டு. பெண்கள் கல்லூரியில பேச்சு போட்டிக்கு போறப்ப நானும் என்னுடய சீனியர் இராமநாதனும் ரொம்பவே கலகலப்பா பேசி பெண் மாணவிகள் உள்ளங்களை கொள்ளை கொண்டவர்கள், அதனாலேயே நமக்கு ரோஜாக்கூட்டம் அதிகம் உண்டு. அதிலேயும், அந்தப்புரம், தடாகம், தாமரைக்குளம், ரோஜா மலர் தெளித்த திரவியக்கடல், தலை காயவைத்து நீரில் மிதக்கும் கன்னிமீன் போன்று, துடுப்பென கையை அசைக்கும் லாவகம், புரவிலே ஒடி வந்த மன்னன் கொண்டான் விழிப்பார்வை, நனைந்த தேகம், மெல்லிய வெண்மை உடையில குலுங்கிய வதனம், பொங்கி சிரித்தன கண்கள்..., இது போதும் அந்த சொல்லும் நடையில ஹாப் சாரியோட சேர்ந்து, முழு சாரிங்க கூட்டத்திலருந்து, அதாங்க டீச்சர் மேடங்க, வரும் கை தட்டல் பாருங்க, நண்பிகள் கூட்டம் ஏராளம், ஏராளம்!

இப்படி போயிட்டருந்தப்பதான் திடீர்ன்னு அவனுக்கு ஒரு ஆசை வந்தது, அதாவது அந்த வயசுலே உண்டாகிற காதல் மயக்கம் தான். அவனுக்கு தெரிஞ்ச ஒரு உறவுக்காரப் பொண்ணு நிர்மலா காலேஜ்ல படிச்சிகிட்டு இருந்துச்சு. அதெ எப்படியும் பாத்து பேசிடனும் அவனுக்கு ஒரு ஆசை. நமக்கு தான் அத்தனை காலேஜ்லேயும் நண்பர்கள், நண்பிகள் உண்டாச்சே, ஆனா அவனுக்கு கொஞ்சம் கூச்ச சுபாவம், அதனாலே என்னை நாடினான். நீ எப்படியாவது கனெக்ஷன் கொடுத்துடு, அப்புறம் நான் பாத்துக்கிறேன்னான். சரி சும்மா தொந்திரவு பண்னிகிட்டுருக்கானே, போலாம் ஒரு நாளைக்கின்னேன். இப்படியே ஒரு ரெண்டு மாசம் போயிடுச்சு. நான் அதிகமா பூ சா கோ மகளிர் கல்லூரிக்குத்தான் போட்டிக்குன்னு போய்ருந்தேன். நிர்மலா காலேஜ்க்கு போட்டிக்குன்னு போனதில்லை. அது ஒரு சாமி காலேஜ். கோயம்புத்தூர்ல கலகல்ப்பா இருந்த பெண்கல் கல்லூரி PSG பெண்கள் கல்லூரி அப்புறம் home science காலேஜ். ஆனா அந்த கல்லூரியிலருந்து வந்து கலந்துக்கிட்ட ரெண்டு பெண்களை தெரியும். ஆனா அவ்வளவு பழக்கம் இல்லை. சரி போய் பாத்துடுவோமுன்னு காலேஜ் போயி பாத்தோம். கடைசியிலா அதுங்க என்னை அடையாளம் கண்டுகிட்டதனால, விஷயத்தை மெல்ல சொன்னோம். இவன் உறவுக்கார பொண்ணு படிக்குது உங்க காலேஜ்லே, பாத்து பேசணும்னு ஆசைபடறான்னேன். அதுங்களும் சரி நாங்க கூப்பிட்டு வரோம்னு போச்சுங்க. கடைசியில ஒல்லியா ஒரு பொண்ணை கூப்பிட்டு வந்ததுங்க. அப்புறம் நான் அவங்க ரெண்டு பேரையும் பேச சொல்லிட்டு அந்த பக்கம் நகர்ந்தேன். கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு பாத்தா அந்த பொண்ணு ஓன்னு அழுதுக்கிட்டு நின்னுது. என்னடா என்ன பண்ணுனே கேட்டப்ப, நான் ஒன்னும் பண்ணல்ல, நான் தூரத்து உறவு முறை, ஒரு தடவை ஒரு விஷேசத்தில பாத்திருக்கேன்னு தான் சொன்னேன் அதுக்கு இந்த அழுவை அழுகுதுன்னான். அதுக்குள்ள அந்த பொண்ணுங்க வந்து என்னாச்சு எதாச்சின்னு பதறி போயி, நீங்க போயிடுங்கன்னு சொன்னோன்ன தப்பிச்சோம் பொழச்சோமுன்னு ஓடி வந்துட்டோம். அப்புறம் இவன் வீட்ல எல்லாம் தெரிஞ்சு போச்சு. கடைசியில என்னான்னு பாத்தா, ஏதோ அவங்க ஊர்ல அவங்களுக்கு பகையாம், அதனால யாரு வந்து சொந்தம் கொண்டாடினாலும் அழுது ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணி கூட்டம் போட்டுட்டு இல்லான உனக்கு ஏதாவது ஆபத்து வரும்னு சொல்லி வச்சிருந்திருக்காங்க, அதுக்குத்தான் அந்த ஒப்பாரியான். நல்ல கூத்துடா, உனக்கு உதவப்போயி நான் மாட்டப்பாத்தேன்னு, அவனோட கடைசியல் சண்டை. ஆனா கடைசியில சரியானக் கூத்து ஒன்னு நடந்துச்சு தெரியும்ங்களா, என்னான்னா, கடைசியில அந்த பொண்னையே கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டான் நம்ம ஜெயராமு. படிச்சி முடிச்சு, இப்ப அவனும் பி டபிள்யூல தான் வொர்க் பண்றான். ஆனா கிரிக்கெட்ல அவனிடம் இருந்த அந்த அசாத்திய திறமை, இன்னொரு துறையில பெரிய ஆளா வரனும்ங்கிற்தெல்லாம் ஒரு கனவாவே போயிடுச்சு போங்க கடைசியில!

நான் சொல்ல வந்ததை இன்னும் சொல்ல ஆரம்பிக்கவே இல்லை, எல்லாருக்கிட்டேயும் ஒரு திறமை இருக்குன்னு சொன்னேன்ல்ல, அது என்னுடய உதாரணத்தில எப்படின்னு அடுத்த பதிவில பார்க்கலாமா?

Wednesday, November 16, 2005

துளசியும் பின்னே நானும்!

துளசியை நினைச்சா எப்பொழுதும் மனசு அப்படியே ஆர்பரிக்கும், பாந்தமா சொல்லுற அந்த வார்த்தைகள்ல மனசே தேன்ல கரைஞ்ச மாதிரி ஆயிடும். அதுமட்டுமல்ல எப்ப வந்து ஜாலியா ரெண்டு பேரும் கடை திறக்க போவோமுன்னு மனசு காலையில எழுந்திருச்சதிலிருந்து அல்லாடும். இப்ப யாரப்பத்தி சொல்லிகிட்டிருக்கேனா, எங்க அத்தை மகன் துளசி ராமனை பத்தி தான்.

இந்த துளசி என்னவிட இரண்டு வயசு மூத்தவன். எங்க ஞாயினாவுக்கு கூட பொறந்ததுங்க அஞ்சு அக்கா தங்கச்சிங்க. அதுல மூத்த அக்காவோட மகன் தான் இந்த துளசி. எங்க அம்மாவுக்கு எப்பவும் இந்த அக்கா தங்கச்சிங்களோட ஒரு மோதல், என்னா நாத்தி கத்தி சண்டை தான்.. (அது என்னமோ தெரில, என் வாழ்க்கையில பொறந்த வீட்டிலயும் பாத்திட்டேன், எனக்குன்னு புகுந்த வீட்லயும் பாத்திட்டேன், எப்பவும் மாறாது போல!). அதுல இந்த பெரிய அத்தை கொஞ்சம் பதுவிசா போறவங்க, அதனால இவங்க மட்டும் எங்க வீட்டுக்கு ஜாஸ்தி வ்ந்து போறது பழக்கம். அதனால துளசியும் அவனோட அக்கா ராணியும் நம்மகிட்ட கொஞ்சம் ஒட்டுதல். அதுக்காக எங்க மத்த அத்தைங்க வீட்டுக்கு போமாட்டேன்னு இல்லை, ஆனா அதிகம் போக்குவரத்து கிடையாது. ஒரு தடவை, எங்க ரெண்டாவது அத்தை, நான் சின்ன புள்ளையா இருக்கறப்ப, கெஞ்சி 'குமாரை துளசி வீட்டுக்கு மட்டும் அனுப்பி வைக்கிறீங்க, எங்க வீட்டுக்கும் அனுப்பி வைங்கன்னு சொல்லி', அவங்க வீட்ல ஒரு வாரம் இருந்துட்டு வந்தேன். அப்பதான் அவங்க மகன் ஸ்ரீதரை, சூடு கம்பில சுட்டுட்டு வந்ததில இருந்து, நீ வரவே வேணாம் எங்க வீட்டுக்குன்னுட்டாங்க. பின்னே, சும்மா இல்லாம, பக்கத்தில இருந்த ஸ்டவுல கம்பி குச்சியை காச்சி, அய் சிவப்பா, அழகா இருக்கே, இதை யாருக்குவது இழுத்தா எப்படி இருக்கும்னு டெஸ்ட் பண்ண அங்கன பக்கத்தில உட்கார்ந்த ஸ்ரீதர் மேல இழுத்தா, சும்மாவா உடுவாங்க! (இந்த நெருப்பு சமாச்சாரத்தில நமக்கு அதீத ஆர்வம், சும்மா இருக்க மாட்டேன், எதையாவது கொளுத்தி போட்டு, ஏதாவது சேட்டை பண்ணிகிட்ட இருப்பேன், வேணும்னா, சேட்டையும் வாழுத்தனமும் என் மூலதனம் பதிவை படிச்சு பாருங்க)

துளசிக்கு படிப்பு அவ்வளவா ஏறல. எங்க மாமா வேறே அவன் சின்ன புள்ளையா இருந்தப்பவே இறந்து போயிட்டாரு, அதனால பாவம் எங்க அத்தை தான் கஷ்டபட்டு பசங்க ரெண்டு பேரையும் வளர்த்தாங்க. (துளசிக்கு ஒரு அண்ணன் இருந்துச்சு, கொஞ்சம் வெகுளி, நல்லா வளர்ந்த வாலிபன், பாவம், சூது வாது ஒன்னும் தெரியாது, கிளி ஜோஸ்யம் பாத்து திரிங்சுக்கிட்டு இருந்ததுன்னு எங்க அம்மா சொல்லிருக்காங்க, என்னா ஆனிச்சுன்னு தெரியல அது நான் ரொம்ப சின்னவனா இருக்கிறப்பவே காணம போயிடுச்சு, எங்க தேடியும் இன்னய வரைக்கும் கிடைக்கல எனக்கு தெரிஞ்சு) துளசி பள்ளிகூடம் போகலைன்னு, வேலை வெட்டி கத்துகிட்டுமுனு எங்க கடைக்கு துளசியை அனுப்பி வச்சாங்க எங்க அத்தை. அவனும் நானும் ஒரு வயசு பையங்ககிறதுனால ஒருத்தருக்கொருத்தரு அன்பா பாசமா இருப்போம். அவன் கொஞ்சம் வயசுல பெரியவனங்கிறதுனால எங்கிட்ட கரிசனையா நடந்துக்குவான்.

காலையில கடை திறந்து வைக்க நாங்க ரெண்டு பேரும் தான் கிளம்பி வருவோம். வரவழியிலே வெளிகண்ட நாதர் கோவில்ல பூஜையை முடிச்சிட்டு பொங்கல் கொடுப்பாங்க, அதை வாங்கி திங்கறதுக்காக சீக்கரமே கிளம்பி வ்ந்துடுவோம். அவன் எங்க வீட்டிலருந்து தள்ளி சங்கிலியாண்டபுரம் தாண்டி குட்ஸெட் பக்கத்தில தங்கி இருந்தான். கடையில எல்லா வேலையையும் கத்துகிட்டான். பெரிய பெரிய மாலைங்க கட்டறதுலருந்து, சந்தனம் வாங்கியாரது, பூ ஏலம் கேட்டு கொள்முதல் செஞ்சுட்டு வர வரைக்கும் எல்லாத்தையும் கத்துக்கிட்டான். நான் காலையில அவன் கூட போயி கடை திறக்கிற வரை தான். அப்புறம் ஸ்கூலுக்கு போகனும்னு வந்துடுவேன். சனி ஞாயித்து கிழமைங்கள்ல முழு நேரம் அவன் கூட கடையிலவே இருப்பேன். அவன்கூட சேர்ந்து வேலையும் செய்வேன். அவன் எல்லா வேலைகளையும் கத்துகிட்டதால எங்க ஞாயினா அவனை நம்பி கல்யாணத்துக்கு ஜோடனைகள் செய்யறதை எல்லாம் விட்டுடுவாரு. அவனே கல்யாண மண்டபத்துக்கெல்லாம் போயி மணவறைகள் ஜோடிக்கிறது, அப்புறம் இந்த முதலிரவு கட்டில் ஜோடனை செய்யறதுன்னு போயி செஞ்சுட்டு வந்துடுவான், சமயத்தில நானும் அவன் கூட போயி வேலை செய்வேன்.

அப்பத்தான், ஒரு சேட்டுங்க வீட்டு கல்யாணத்துக்கு பூ அலங்காரம் செய்ய போய்ருந்தோம். அவங்க கல்யாணம் சாய்ந்தரம் நடக்கும். அதுக்கு கல்யாண மேடை அல்ங்காரம் செஞ்சுட்டு, ராத்திரி வரப்போற முதல் ராத்திரிக்கும் பூ அலங்காரம் செய்யனும். அந்த கல்யாணம் ஒட்டல் காஞ்சனால நடந்தது. அங்கேயே ரூம் போட்டு முதலிரவும் அங்கேயே வச்சிருந்தாங்க. காலையில போயி கல்யாண அல்ங்காரம் பண்ணிட்டு, அங்கேயே தங்கிட்டோம், கல்யாணத்தையும் பாத்திட்டு, நல்லா விருந்தும் சாப்பிட்டுட்டு ராத்திரி வரப்போற முதல் இரவுக்கும் அலங்காரம் செய்யப்போனோம். துளசியும் மத்த கடை ஆளுங்களும் மும்மரமா அலங்கார வேலையில இருந்தாங்க. நமக்கு அசதி, கல்யாண சாப்பாடு வேறே அந்த முதலிரவுக்கு அலங்காரம் செஞ்ச ரூம்லேயே தூங்கி போய்ட்டேன். நான் அப்படி ஒரு ஓரமா தூங்கிட்டும், போறப்ப எழுப்பி கூப்ட்டுட்டு போவாமோனு அவங்க வேலையில மும்மரமாயிட்டாங்க. கடைசியிலே கபோதிங்க, அலங்க்காரத்தை முடிச்சிட்டு என்னை அந்த ரூம்லேயே விட்டுட்டு போய்ட்டான்ங்க. நானும் நல்லா தூங்கி, திடீர்னு பாத்தா, மாப்பிள்ளை உள்ள வ்ந்து உட்கார்ந்துகிட்டு பொண்ணுக்குகாக வெயிட் பண்ணிகிட்டு இருந்தார். அய்யயோ, சாமி தப்பிச்சோம் பொழச்சோமுன்னு துண்டை காணோம், துணியை காணோமுன்னு எழுந்திருச்சி ஓடி வ்ந்துட்டேன். இதுவே இன்னும் ஒரு மணி நேரம் கழிச்சு எந்திரிச்சுருந்தா என்ன ஆகிருக்கும்னு யோசிச்சு பாருங்க, சிவ பூஜையில கரடி பூந்த மாதிரி, இலவச கண்காட்சி பாத்திருந்திருப்பேன், அப்புறம் சரியான தர்ம அடி வாங்கிருப்பேன் போங்க! இது ஒரு தமாஷான சம்பவம், இப்ப நினைச்சாலும் ஒரே ஜாலியா இருக்கு போங்க!

அப்புறம் ஞாயித்து கிழமையில சினிமாவுக்கு ரெண்டு பேரும் ஒன்னா போவோம். அந்த காலத்தில நாங்க நிறைய ஜெயசித்ரா படங்களா பாப்போம், சொல்லத்தான் நினைக்கிறேன், கல்யாணமாம் கல்யாணம், தேன்கிண்ணம் அப்புறம் சிவகுமாரோட நடிச்ச படங்கள் ஏகபட்டது, ஞாபகத்துக்கு ஒன்னும் வரமாட்டங்கிது.சில சமயம், துளசிக்கு நம்ம டேஸ்டு ஒத்து வரதில்லை, அவன் ஏதாவது வேற படம் போகனும்பான், நான் வேற படம் போகுணும்பேன். பிறகு நாங்க ரெண்டு பேரும் பக்கத்து பக்கத்து கொட்டகைக்கு போய்டுவோம். அப்படி தான் ஒரு கூத்து நடந்ததுன்னு வச்சுக்கங்க. அப்ப மறுபிறவி, அரங்கேற்றம் னு ரெண்டு படம் புதுசா ரிலீஸ் ஆயி இருந்துச்சு. அந்த மறுபிறவி படத்தில முத்துராமன்,மஞ்சுளா நடிச்சிருந்தாங்க. அதுக்கு பெரிசா 'A' எல்லாம் போட்டு போஸ்டர் ஒட்டி இருந்தாங்க. அந்த சின்ன வயசுல A,B ல்லாம் யாருக்கு என்ன எழவு தெரியும். ஆனா துளசிக்கு யாரோ சொல்லிட்டாங்க அது ஒரு மாதிரி படம் வயசுல பெரியவங்க பார்க்க கூடியது, சின்ன பசங்களெல்லாம் பாக்க கூடாதுன்னு. ஆனா அப்ப அவனுக்கு ஒரு 15 வயசு இருக்கும்னு நினைக்கிறேன். அவன் எங்கிட்ட வந்து, 'குமார் நீ சின்ன பையன், இந்த படம்லாம் பாக்க கூடாது, அதுனால பக்கத்தில இருக்கிற தியோட்டர்ல ஓடுற அரங்கேற்றம் படம் போயி பாருன்னு' சரி இவனும் இப்படி சொல்றானேன்னு, நான் அரங்கேற்றம் படம் பார்க்க டிக்கெட் எடுத்தாச்சு(அப்ப கொஞ்சம் ஆளு நான் வாட்ட சாட்டமா இருப்பேன்) படமும் பாத்தாச்சு, ஆனா பாத்துக்கங்க அதுவும் கடைசியில 'A' படம். அப்ப என்னமோ அரங்கேற்றம் பட போஸ்டர்ல 'A' எல்லாம் பெரிசா போடல.பாத்தீங்கன்னா, அரங்கேற்றத்தில பிரமீளாவோட காட்சிகள், மஞ்சுளா நடிச்ச மறுபிறவி காட்சியை விட தூக்கலா இருந்துச்சு போங்க! அது தான் அங்க விஷேசம். இப்படி தமாஷா என் துளசியோட கழிஞ்ச நாட்கள் எத்தனையோ!

Monday, November 14, 2005

இது ஒரு பொன்காலைப் பொழுது

ஒரு நாள் போறதை எடுத்துக்கிட்ட இளங்காலை, காலை, நடுப்பகல், மதியம், சாயுங்காலம், இரவு, நடுநிசி இப்படின்னு கூறு போட்டு பாத்துடலாம். வருஷங்களுக்கு பருவம் இருக்கிற மாதிரி இந்த நாட்களுக்கும் பருவம் இருக்கு. அதில எனக்கு சின்ன வயசில மிகவும் பிடிச்ச பருவம், இந்த இளங்காலை பொழுது. நிறைய இனிக்கும் அனுபவங்கள், அதை தான் உங்களோட பகிர்ந்த்துக்கிறதுக்காக இந்த பதிவு.

முதல்ல சொல்னும்னா நான் காலையில லவுடு ஸ்பீக்கர்ல கேக்கற அந்த சாமி பாட்டுங்க பாடும் அந்த காலை பொழுது தான் ஞாபகம் வருது, அதுவும் மார்கழி மாசமுன்னா, சபரி மலை ஐயப்பன் கோவிலுக்கு போறவங்களை எழுப்பிவுடறதுக்கு பக்கத்தில இருக்கிற கோவில்ல பாட்டை போட்டிடுவாங்க. ஜேசுதாஸ், எல் ஆர் ஈஸ்வரி பாடின சாமி பாட்டுங்க அமிர்தம். நான் எஸ் எஸ் எல் சி படிக்கும் பொழுது, காலையில சீக்கிரமா 4 மணிக்கெல்லாம் எந்திரிச்சுடுவேன். எங்க வீட்டுக்குள்ள இருக்கிற வெளி முற்றத்தில பல்லு விளக்கிக்கிட்டே அத கொஞ்ச நேரம் கேட்டுட்டுத்தான் படிக்கவே ஆரம்பிக்கிறது. காலையில எந்திரிக்கிறது கொஞ்சம் கஷ்டம் தான், ஆனாலும், எந்திரிச்சு கேட்கிறப்ப அந்த சாமி பாட்டுங்கள்ள இருக்கிற அமுதான இசை ஒரு புத்துணர்ச்சி கொடுக்கும் பாருங்க அதுல ஒரு உத்வேகம் வந்து படிப்பு பொங்கிடும். இது ஒரு ஆனந்த பொன்காலைப் பொழுது

அப்புறம் ரொம்ப சின்னவனா இருந்தப்ப, பெரும்பாலும் நான் எங்க பெரியப்ப வீட்ல தான் காலம் கழிப்பேன். அதுவும் நிறைய நாட்கள் அங்கேயே ராத்திரி தங்கி தூங்கியும் போயிடறதுண்டு. என்ன எங்க வீடும் எங்க பெரியம்மா வீடும் அடுத்த அடுத்த சந்துதான். எங்க தாத்தவுக்கு ஒம்போது பொட்டை புள்ளங்க, அதல எங்க அம்மாவும், அவுங்க ரெண்டாவது அக்காவும் ரொம்ப ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் துணையா கண்ணாலம் கட்டணதுலருந்து பக்கத்து பக்கத்துல இருந்துக்கிட்டாங்க. நான் எங்க வீட்டுக்கு ஒரே பிள்ளை அப்போ இருந்தாலும் பெரியம்மா வீட்ல தான் ஜாகை. ராத்திரில மொட்டை மாடில எங்க பெரிம்மா வீட்ல் அண்ணன், அக்காங்களோட படுத்து தூங்குவோம். நிழல்கள்ல வர்ற ராஜசேகர் மாதிரி ராத்திரி மொட்டை மாடில படுத்துகிட்டு நட்சத்திரம் எண்ணுறதுல நிறைய இரவுகள் கழிஞ்சிருக்கு. அது மாதிரி விடிஞ்சும் விடியாம இருக்கிற அந்த இளங்காலை பொழுதிலே போர்வையை இழுத்து போத்திட்டு படுக்கிறதுல இருக்கிற சுகம் வேற எதுலையும் இல்ல போங்க. அதுவும் பக்கத்தில ஒரு பெரிய அரச மரம். அதுல வர அந்த இளங்காலை காத்து இருக்கு பாருங்க, சொர்க்கம். சமயத்தில ஒங்காரம சத்தம் போட்டுகிட்டு கொய்ங் கொய்ங்ன்னு அடிக்கிற அந்த ஆடி மாசக் காத்து, இப்ப ஏசி ரூம்ல படுத்து தூங்கினாலும் அந்த சுகம் நிச்சயம் இல்லை. காலங்காத்தால எங்க பெரியப்பா, என்னை எழுப்பி விட்டு பக்கத்தில இருக்கிற பவானி ஹோட்டல்ல காபி வாங்கிட்டு வர சொல்லு வாரு. நான் தான் இருக்கிறதுலேயே எல்லாரையும் விட சின்னவன் அதனால கரிசனமா எங்கிட்ட காசை கொடுத்து காப்பி வாங்கி வர சொல்லு வாரு. அதுக்குன்னு கிளி மூக்கு வச்ச கூஜா இருக்கும், அதை எடுத்துகிட்டு அந்த பவானி ஹோட்டல் போயி காபி வாங்க போவேன். கல்லால காசை கொடுத்துட்டு டோக்கன் வாங்கிட்டு, உள்ளே அந்த பக்கம் ஒரு மாடக்குழி மாதிரி இருக்கிற இடத்தில காப்பி போடறவருக்கிட்ட டோக்கன் கொடுத்து காப்பி வாங்கிட்டு வருவேன். ஆஹா என்ன ஒரு வாசனை, ஐயர் ஓட்டல் காபி, பில்டர் காபி என்ன ஒரு அரோமா! அதே அங்கேயே கிளி மூக்கு வாயிலருந்து நம்ம வாயில கொஞ்சம் ஊத்திக்குவேன். பெரும்பாலும் சாமர்த்தியமா சூடு தெரியாமா வாயில ஊத்திக்குவேன். சமயத்தில நாக்கு பொத்து போறதும் உண்டு. அப்புறம் பவ்வியமா காபியை கொண்டு எங்க பெரியப்பாவுக்கு கொடுப்பேன். அவரும் குடிச்சுட்டு, பாவம் சின்ன புள்ளயாச்சேன்னு எனக்கும் கொஞ்சம் ஊத்திக் கொடுப்பார். இப்படி போன காலை பொழுதுகள் ரொம்ப.

பிறகு இந்த என் சி சி க்காக எழுந்து போற காலைகள் ரொம்ப பிடிக்கும். காலையில எழுந்திருச்சி பள பளன்னு பெல்ட் பக்கள்ஸ் அப்புறம் ஷு எல்லாம் பாலீஸ் போட்டுகிட்டு, யூனிஃபார்ம் எல்லாம் கஞ்சி போட்டு இஸ்திரி போட்டு அழகா போட்டுட்டு போற ஜோறு இருக்கே இந்த சேரன்லாம் எந்த மூலை நம்ம கிட்ட. ஆனா என்ன ஒன்னு, சேரனுக்கு கிடச்ச கோபிகா சேச்சி மாதிரி ஆளு ஒன்னும் தேரலை. அதுவும் அந்த காலை பொழுதுல அவசரமா அவசரமா கிளம்பி போறதை பாக்கணுமே, இல்லேனா, லேட்டா போயி யாரு பத்து ரவுண்டு அடிக்கிறது. எங்க அம்மா தான் ஆத்து ஆத்து போவாங்க, பாவம் புள்ள ஒன்னும் காபி தண்ணி குடிக்காமா இப்படி அரக்க பறக்க ஓடுதேன்னு. ஐயாவுக்கு தான் என் சி சி ல கொடுக்கிற பிரேக்பாஸ்ட் இருக்கே. சமயத்தில நல்லா இட்லி, வடை, ஜிலேபின்னு விருந்தே இருக்கும். அத்தனை காலயிலேயும் அவசரமா சைக்கிளை மிதிச்சுகிட்டு போறதும் அந்த சில்லுங்கிற் காத்தும் அது ஒரு ஆனந்தம். சைக்கிள்ல போறப்ப கோலம் போடுறதுங்களை ஜொல்லு விட்டுக்கிட்டே அந்த என் சி சி போற காலை ரொம்ப பிடிச்சமானது. அதுவும் அந்த ஐயர் அக்ரஹாரம் தாண்டறப்ப மனசு நம்ம கிட்ட இருந்ததுல்லை.

இன்னெரு முக்கியமான காலையை சொல்ல மறந்தாச்சு. அதாங்க ரெண்டுகிட்டான் வயசுல ஜொல்லு வுட்டுகிட்டு திரிஞ்சது. அது ஒரு மாதிரி விடலை பருவம். எங்க வீட்ல இன்னொரு முக்கியமான பிடிக்காத விஷயம், இந்த காலையில தண்ணி எடுத்து ஊத்துறது தான். அப்ப எங்க வீட்ல ஒரு பெரிய தண்ணி தொட்டி இருந்தது. ஒரு 50 குடம் தண்ணி பிடிக்கும். காலயில தெருவுக்கு வெளியில இருக்கிற குழாயில தண்ணிபிடிச்சு ஊத்துறது நம்ம வேலைங்க. கஷ்டமான வேலை. அதுவும் வீட்ல எல்லாரும் தூங்கிறப்ப நம்ம காலையில அஞ்சு மணிக்கெல்லாம் எந்திருச்சி தண்ணி ஊத்தணும். முதல்ல கடுப்பாதான் எடுத்து ஊத்திக்கிட்டு இருந்தேன். அப்பதான் பக்கத்துட்டு வீட்ல இருந்த கமலிங்கற பொண்ணு நம்மோலட சேர்ந்து தண்ணி எடுத்து ஊத்தும். கொஞ்ச நேரம் அவுங்க அம்மாவும் அதுவும் சேர்ந்து ஊத்துவாங்க. அப்புறம் அதை மட்டும் தனியா விட்டுட்டு எடுத்த ஊத்த சொல்லூவாங்க. நானும் தனியாதான் தண்ணி எடுத்து ஊத்துவேன். அப்ப பெரும்பாலும் அந்த விடியங்காத்தால நாங்க ரெண்டு பேரும் தான் தண்ணி எடுப்போம். அப்பதான் நம்ம முதல் முதல்ல கடலை போட ஆரம்பிச்சது. காதல் கத்திரிக்காய்ன்னு ஒரு மண்ணும் அறியாத வயசு. சும்மா ஒரு கவர்ச்சி அந்த பொண்ணோட பேசறது. அதுக்காக அந்த காலப்பொழுதுல எழுந்திறக்கிறது ஒரு திரில். ஏன்னா குழாயடிக்கு போலாமே, அந்த பொண்ணோட டாவு வுடலாமேன்னு. என்ன பேசுவோம், ஏது போசுவோன்னும் ஒன்னும் தெரியாது. ஆனா மணிகணக்கா பேசிக்கிட்டே அது ஒரு குடம் நான் ஒரு குடம்னு தண்ணி பிடிச்சுகிட்டே கடலை போடுவோம். ஆனா இந்த பொண்ணுங்கெல்லாம் கொஞ்சம் விவரமானதுங்க. என்னாதான் அதுங்களுக்கு கவர்ச்சியோட பசங்களோட பேசி காலம் கடத்துனாலும், கடைசில அம்மா அப்பா சொல்ற ஆளுங்களை ஒழுங்கா கண்ணாலம் கட்டிக்கிட்டு காணாம போயிடுவாங்க. அது மாதிரி தான் நம்ம கமலியும் கொஞ்ச நாள்ல கல்யாணம் பண்ணிகிட்டு காணாம போயிடுச்சு. ஒரு ரெண்டு மாசம் கழிச்சு தான் நமக்கே தெரிய வந்தது. அப்ப நம்மலும் சும்மா அந்த பொண்ணோட பேசறது ஒரு திரில்லுங்கறதோட நிறுத்திக்கிட்டோம். அடுத்த படி எடுத்து வைக்கில்லை. இப்படி சுகமா கழிஞ்ச காலை பொழுதுகளும் நிறைய உண்டு.

இப்படி நிறைய காலை பொழுதுகள் உண்டு. காலயில பூக்கள் கொள்முதல் செய்ய ஸ்ரீரங்கம் போகின்ற காலை பொழுதுகள், சைக்கிள்ல போகும் போது கொஞ்ச நேரம் அம்மா மண்டபத்தில உட்கார்ந்து போற காலைகள், ஒவ்வொரு சுதந்திர தினத்திலயும் காலங்காத்தால எழுந்து பெரிய பரேட் கிரவுண்டுக்கு ஒரு நாலு மைலு நடந்து போயி கொடியேத்தி இனிப்பு சாப்பிட்ட காலைகள், சமயபுரம், வயலூர் கோவிலுக்கு புறபட்டு போகும் அந்த இனிய காலை பொழுதுகள், நல்ல வயசு பருவத்தில தேகப்பயீற்சிக்காக செங்குளம் காலனிக்கு பேரலல் பார் போகும் காலை பொழுதுகள், இப்படின்னு எவ்வளவோ காலை பொழுது அத்தனையும் ஒரு பொன்காலை பொழுது தான் இப்ப நினைச்சு பாக்கும் போது!

Wednesday, November 09, 2005

வா...ராஜா..வா..

வாரத்தில மத்த நாளு எப்படியோ தெரியாது, ஆனா இந்த ஞாயித்துக் கிழமை வந்தாலே ஒரு ஆனந்தம் தான். ஏன்னா கடைக்குப் போலாம் விரும்பனதை சாப்பிடலாம், சாய்ந்திரமானா கடையை கட்டிட்டு சினிமா போகலாம். ஆரம்பத்தில சாயந்திரம் 4 மணிக்கே நானும் கடையில வேலை செய்யற பையனும் போயி க்யூல போயி நின்னுடுவோம். நாங்க டிக்கெட்டு எடுத்து ரெடியா இருக்க எங்க ஞாயினா மெதுவா கடையை அடச்சிட்டு வந்து சேர சரியா இருக்கும். பெரும்பாலும் எம்ஜிஆர் படம் போகத்தான் பிடிக்கும். பெற்றால் தான் பிள்ளையா, எங்க வீட்டு பிள்ளை, ரகசிய போலீஸ் 115, ஒளி விளக்கு, குடியிருந்த கோயில், சங்கே முழங்கு, அப்படின்னு அந்த காலக்கட்டங்கள்ல பர்த்த படங்கள் இன்னும் மனசுல பசுமையா இருக்கு. இந்த எம்ஜிஆர் படங்களை புதுசா ரிலீஸாயி 100 நாட்கள் வரை ஒடும் பருவத்துக்குள்ள பாத்து முடிச்சிடுவேன் ஆன சிவாஜி படங்கள் அப்படி இல்ல, அது இரண்டாம் முறையா கொட்டகைக்கு வந்து போறப்பத்தான் பார்ப்பேன் பெரும்பாலும். இது என்னுடய பத்து வயசு பருவம் வரை தான். அதுக்கப்பறம் வளர்ந்து பெரியவனானே கதையே வேறே.

அப்ப திருச்சியில ஜீபிடர், பேலஸ் தியேட்டர்ல எம்ஜிஆர் படம் ஓடுனாதான் அந்த படத்துக்கே பெருமை. அது மாதிரி சிவாஜி படம் பிராபாத் தியேட்டர்ல ஓடுனாதான் அதுக்கு பெருமை. இது மாதிரி தமிழ் நாடு பூரா அந்த அந்த ஊர்ல ஒரு சில குறிப்பிட்ட தியோட்டர்ல ஓடுனா தான் அந்த எம்ஜிஆர், சிவாஜி படங்களுக்கு பெருமை, உதாரணமா, தஞ்சாவூர்லயும், சென்னையிலயும் சாந்தி தியோட்டர். அப்படி ஓடாட்டி, அந்த காலத்தில எம்ஜிஆர், சிவாஜி ரசிகர்களுக்கு இது ஒரு மானப்பிரச்சினை மாதிரி. என்னடா தலைவரு படத்தை சொத்த தியோட்டர்ல போட்டுட்டாங்கன்னு. அதுவும் அந்த மரக்கடை ராமகிருஷ்ணா தியோட்டர் இருக்கே, அதுல போட்டா யாருக்கும் (எம்ஜிஆர் சிவாஜி ரசிகர்களுக்கு)பிடிக்காது. ஏன்னா அதுல ரெண்டு பெரிய தூணூ இருக்கும். அப்பிடியும் சங்கே முழங்கு அங்கத்தான் 100 நாள் ஓடிச்சு. அப்புறம் அப்ப ராஜா தியோட்டர் தான் உள்ளதுலேயே பெரிய தியேட்டர். அந்த காலத்திலேயே மல்டிபிலக்ஸ் மாதிரி பெரியக்கடை வீதியில ராக்ஸி வெலிங்கடன் தியேட்டர்ங்க. ஒன்னுல்ல டிக்கட் கிடைக்கலனா இன்னொன்னுல போயி படம் பார்க்கிறது உறுதி. என்னா ஒரு தியோட்டர்ல படம் சொத்தையா இருக்கணும், அப்பத்தான் முடுயும். எல்லா தியோட்டர்லயும் போயி படம் பாத்திருக்கிறேன் இப்ப மாதிரி இல்ல, எந்த தியேட்டர்ல எந்த படம் வரணும்னு ஒரு நியதி இருந்தது. உறையூர்ல இருக்கிற அருணா, ஜங்ஷன்ல இருக்கிற பிளாசா, இங்க இங்கிலீஸ் படம் தான், அது மாதிரி மெயின்கார்ட்கேட்ல இருந்த கெயிட்டி தியோட்டர்ல ஹிந்தி படம்னு. இது மாதிரி சிட்டி சென்ட்ர்ல ஓடனப்ப பாக்காத படத்தை தென்னூர்ல பத்மாமணில ஓடறப்ப போயி பார்க்கலாம், அது மாதிரி முருகன் டாக்கீஸ், பாலாஜி எல்லாம். இப்ப நான் சொல்ற இந்த தியோட்டர்ங்கள்ளாம் இருக்கான்னு எனக்கு தெரியாது.

அப்ப மூணாவது படிச்சிகிட்டு இருந்திருப்பேன்னு நினக்கிறேன். ஏபி நாகராஜன் புராணப்படங்கள் எடுத்து வரிசையா வந்த நேரம். வா ராஜா வா ன்னு ஒரு படம் அதில மாஸ்டர் பிராபாகர்னு ஒரு பையன் நடிச்சிருந்தான். சும்மா துறு துறுன்னு ரொம்ப நல்லா ஆக்ட் பண்ணிருந்தான். அதெ பாத்துட்டுத் தான் நமக்கும் கொஞ்சம் நடிக்கிறதுல ஆர்வம் வந்திச்சு. (என்னோட நடிப்புத் திறமை, அதுல்ல இன்ஞ்சினிரியங் படிக்கிறப்ப கோலோச்சின கதை எல்லாம் இனி வரும் பதிவுகள்ள நீங்க பாக்கலாம்) அதே மாதிரி மாஸ்டர் சேகர் நடிச்ச குடியிருந்த கோயில், ராஜா படம் எல்லாம் நம்ம நடிப்பார்வத்தை மேலும் மேலும் தூண்டி விட்டுச்சு. அந்த நேரத்தில பள்ளிக்கூடத்தில ஏசுநாதர் நாடகம்லாம் போட்டப்ப ஏதோ ஒரு ரோலு கொடுத்தங்க. சத்தமா நல்லா பேசி நடிச்சேன். எங்க நாடக வாத்தியார் அமல்ராஜிம் நல்லா ஊக்கம் கொடுத்து நடிக்க வச்சார். அடுத்தடுத்த வந்த ஆண்டு விழா நாடகங்கள்ள பெரிய ரோல்லெல்லாம் பண்ணி சிவாஜி பாடின "யாருக்காக இது யாருக்காக" பாட்டெல்லாம் உணர்ச்சியோட பாடி கை தட்டல் வாங்கியாச்சு. பரிசும் வாங்கியாச்சு. வேறன்னா, நான் சினிமாவில நடிக்கத் தயார். மெட்ராஸ் கோடம்பாக்கம் புறப்பாட்டாச்சு, எப்படின்னு கேளுங்க.

எங்க கடைக்கு அண்ணாத்தே, அண்ணாத்தேன்ன்னு ஒருத்தர் அடிக்கடி வருவார். கம்பளீ, தார்ப்பாய்ன்னு கமிஷனுக்கு வியாபாரம் பண்றவரு. இவரு எங்க பெரியப்பாவுக்கு நெருங்கின நண்பர். கடைக்கு வந்து காபி டீ எல்லாம் சாப்பிட்டுட்டு போவார். இவருக்கு பூர்வீகம் மெட்ராஸ்க்கு பக்கத்தில தாம்பரம். சும்மானாலும் எனக்கு மெட்ராஸ்ல சினிமால அந்த டைரக்டர தெரியும், இவரை தெரியும்னு அளந்து உட்டுக்கிட்டு இருப்பார். நானும், எங்க ஞாயினாவும் சினிமா பைத்தியங்க. எங்க அம்மா கொஞ்சம் உஷாரான ஆளு, இந்த அண்ணாத்தையை பத்தி தெரியும், அதனால வீட்டு பக்கம் இவரை அண்ட உடமாட்டாங்க. இவரு கடைக்கு அடிக்கடி வந்து போவாரு. நம்ம நடிப்பு சமாச்சாரமல்லாம் இவருக்கும் தெரியும். இப்படி போயிட்டிருந்தப்ப தான், ஒரு கோடை விடுமுறையில, நான் உங்க பையனை மெட்ராஸ் கூட்டிட்டுப் போயி சினிமால சேர்த்துவுடறேன்னு, எங்க அம்மாவுக்கு தெரியாம என்னை தயார் பண்ணி (தயார்ன்னா, புது சட்டை துணி மணி எல்லாம் வாங்கி, நடிக்கப்போறோமே பளிச்சுன்னு போவேன்னா, அதான்) பணமெல்லாம் எங்க ஞாயினா கிட்ட இருந்து வாங்கிகிட்டு ஒரு நாள் ட்ரையின்ல ஏத்தி கூட்டிட்டு போயி தாம்பரத்துக்கு பக்கத்தில இருக்கிற தான் அண்ணன் வீட்ல விட்டுட்டு அவரு கம்பளி யாவாரம் பண்ண போயிட்டாரு.

நம்ம அவரு அண்ண வீட்டில ஒரு அக்கா, என்னவுட ரெண்டு வயசு மூத்த அவங்க தம்பி பாஸ்கர், அப்புறம் தங்கை, அவங்க அம்மா எல்லாம் இருந்தாங்க. நல்லா கவனிச்சிகிட்டாங்க. அப்பப்ப பக்கத்தில இருக்கிற டூரிங் டாக்கிஸ்க்கு கூட்டிக்கிட்டு போவாங்க. அதுவும் நைட் ஷோ, ரெண்டு படம் போடுவாங்க. ரெனடு நாளைக்கு ஒரு முறை கூட்டிட்டு போவாங்க. இப்படியே ஒரு 10 நாளு போச்சு. என்னடா சினிமாவில சேர்த்துவிடறென்னு கூட்டி வந்து இப்படி விட்டுட்டு போயிட்டாரேன்னு வருத்தம் எனக்கு. சரி பையன் சோர்வா இருக்கிறானே, அந்த பாஸ்கரு என்ன எலெக்ட்ரிக் டிரெயின்ல கூட்டிட்டு போயி மொளண்ட் ரோட் (அண்ணா சாலை) சுத்தி காமிச்சுட்டு, அப்ப குளோப் தியோட்டர்னு நினக்கிறேன் (அதான் பின்னாடி அலங்காரானது) அதில ஒளிவிளக்கு சினிமா காமிச்சுட்ட்டு கூட்டி வந்துடுச்சு. அது கொஞ்சம் ருசியான அனுபவம். இப்படி ஒரு வாரம் போச்சிது. அண்ணாத்தெ திரும்பி வந்தாரு. என்னை சினிமால சேர்த்துவுடறேன்னு கூட்டி வந்துட்டு அம்போன்னு விட்டுட்டு போயிட்டீங்களேன்னு அழுதேன். ஆச்சு, அடுத்த நாளு சூட்டிங்க் பாக்க ஸ்டியோவுக்கு கூட்டிட்டுப் போனாரு அண்ணாத்தெ.

முதல்ல பிரவேஷம் விஜய வாகினி ஸ்டியோ, அப்ப சொந்தம்னு ஒரு படம் சூட்டிங், கேஆர் விஜயா, முத்துராமன், சுருளிராஜன் நடிச்சாங்க, ஏசி திருலோகசந்தர் டைரக்டர். பார்க்க திரில்லா இருந்தது. அப்புறம் அதே ஸ்டியோவிலயா, இல்ல ஏவிம்லயான்னு தெரியல, ஜெயலலிதாவோட ஒரு பாட்டு ரெக்கார்டிங். அந்த படம் எனக்கு ஞாபகம் இல்ல. ஆனா பாட்டு வந்து "பரமசிவன் கழுத்துலிருந்து பாம்பு கேட்டது, கருடா சொளக்கியமா" ன்னு நினக்கிறேன். ஆஹா ஸ்டியோ பாத்தாச்சு, சூட்டிங், ரெக்கார்டிங் பாத்தாச்சு, வேறென்ன வேணும், இனி ஊரபாக்க கிளம்புன்னு அண்ணாத்தெ நம்மல தனியாளா திருச்சி போற ரயில்ல ஏத்தி அனுப்பிச்சிட்டார். நமக்கும் இந்த டுபாக்கூருக்கிட்ட இருந்த அவ்வளவு தான் வாழ்நாள் வேஷ்டா போயிடும்னு அப்பவே பரி தவிப்பு. ஏன்னா ஸ்கூல்லு திறந்து ஒரு வாரம் ஆகுது நாம இங்க வெட்டியா உட்கார்ந்துக்கிட்டு இருக்கோமேன்னு கவலை. ஆனா வீட்டுக்கு திரும்புனா இருக்கு பெரிய ருத்ர தாண்டவம் எங்க அம்மவோடதுங்கற கவலையும், என்னாடா சினிமா ஆசையில வந்து ஒன்னும் ஆகாம வெரும்பயலா திரும்புறோமேன்னு இன்னொரு ஆதங்கம் சேர்ந்து ரயில்ல திரும்பி வந்த பிராயாணம் இருக்கே, இப்ப நினச்சாலும் நடுங்குது போங்க!

வீட்டுக்கு வந்ததும் தரும அடி விழும்னு நினச்சேன், ஆனா பாருங்க புள்ள நம்மல விட்டுட்டு தனியா போயி ஒழுங்கா திரும்ப வந்து சேர்ந்துச்சேன்னு சந்தோஷத்தில எங்க அம்மா ஒன்னும் சொல்லிக்கல்ல, ஆனா போயிருந்த ஒரு மாசமும், பாவம் எங்க ஞாயினா தான் தினம் எங்க் அம்மா கிட்ட வாங்கி கட்டிகிக்கிட்டு இருந்தார். ஆக நம்ம சினிமா இப்படி வா.. ராஜா.. வா.. ன்னு கூப்ட கதை வேடிக்கையா இல்ல!

Sunday, November 06, 2005

மலர்களே நாதஸ்வரங்கள்

என்னடா இவண் இவ்வளவு கவித்துமா தலப்பு வச்சுட்டு என்ன எழுதிருக்கப்போறானு பார்க்கறீங்களா. அதாங்க பூக்களோட என்னுடய சிறு வயது அனுபவங்கள் இருக்கே அது ஒரு தனி கதை. கூடிய மட்டும் இந்த பதிவிலே சொல்ல முடிஞ்சதெல்லாம் சொல்லிடறேன், அந்த சின்ன வயசிலே எனது பூக்கடை அனுபவங்கள் இருக்கே, அது சுகமான ஒன்னு. முதல்ல சும்மா வேடிக்கை பார்த்துட்டு, விஷேசமா தீனி பண்டங்கள் வாங்கி தின்னத்தான் எங்க பூக்கடைக்குப் போவேன். திருச்சி காந்தி மார்க்கெட்ல மேற்கு வாசல் நுழைவுல உள்ள ஒரு 30-40 கடைங்கள்ல எங்க கடையும் ஒன்னு. காலையில கடையை திறந்து வச்சு, பிறகு மொத்த கொள்முதல் செய்யற இடத்திலருந்து பூக்களை வாங்கி வந்து அதை மாலை, கதம்பம், மற்ற பூக்கள் சரம் கட்டி விற்பனை பண்ணனும். எப்பவுமே புதுசா வாங்கி வர பூக்களோட வாழ்க்கை ஒரு நாள் தான். அன்னென்னக்கி வாங்கற சரக்கை அன்னென்னக்கெ வித்து தீத்துடனும். இல்லேனா அதை அடுத்த நாளு குப்பையில கொட்ட வேண்டியது தான். பழய பூமாலைகள் சில நேரம் அடுத்த நாள் மதியம் வரை வச்சுருந்து வித்திடாலாம், அதுக்கு மேல தங்குனா அவ்வளவுதான். அதனால தான் இதுக்கெல்லாம், பெரிசபுள் குட்ஸ்னு வருமான வரிக் கிடையாது, ஆனா ரொம்ப ரிஸ்க்கான தொழில்.

பூக்கள்னு எடுத்துக்கிட்டா, ஒவ்வொன்னுக்கும் ஒரு குணம், மணம் உண்டு. இதுங்கள்ள ராஜா ரோஜாதான். செடியிலருந்து கீழே இறங்கினாலும் இதை சுத்திற தேனீக்களோட கும்பல் குறைவதில்லை. சில சமயங்கள்ல தேன் பருக அது பூக்களோட முட்டி மோதறப்ப நம்மல கொட்டற்தும் உண்டு. இந்த ரோஜா மாலைகள் எப்பவுமே விலை அதிகம். அதே நிறம் கொண்ட அரளிப்பூ மாலைங்க விலை குறைவு. சமயத்தில அரளி மாலங்களை ரோஜா மாலன்னு விக்கிரதுண்டு. ஏன்னா நிறம் கண்டு ஏமாந்துடலாம். வெறும் ரோஜாக்களையே வச்சு மாலை சுத்திட முடியாது, அதனால அதோட கூட சேர்ர பூ சம்பங்கி, இதை லில்லிப்பூன்னும் சொல்லுவாங்க, அவ்வளவு மணம் கிடையாது, ஆனா மாலையில ரோஜாவுக்கு நிகரா நிக்கும். செவ்வந்தியும் மாலையோட சேரும், ஆனா இந்தப்பூ வருஷம் பூரா கிடைக்காது. அதனால கேந்திப்பூ வச்சு மாலையை சுத்திடுவாங்க. இந்தப்பூவைத்தான் செந்ததூரப்பூவேன்னு ஸ்ரீதேவி 16 வயதினிலேல்ல அழகு பாடுனிச்சு. ஆனா இதை எந்த அம்மன் கோயில்லயும் பூஜைக்கு ஏத்துக்கிறதில்லை. பிறகு வாடாமல்லி, இந்தப்பூ 20 நாளானுலும் காஞ்சு போகாது. அதானலதான் இந்தப்பேரே. இன்னொரு முக்கியமானப்பூ மல்லிகை. இது ஒரு கோடைக்கால மலர். குண்டுமல்லி, மதுரமல்லி அப்படின்னு நிறைய வகைகள் உண்டு. இதுக்கு மயங்காத பெண்கள் கிடையாது. கண்ணதாசன் "மல்லிகை என் மன்னன் மயங்கும் பொன்னான மலர் அல்லவோ" ன்னு எழுதுனான், சும்மா எதுகை மோனையா பாட்டு இருக்குட்டும்னுட்டு, ஆனா உண்மையில மயங்குறது பெண்கள் தான், மல்லிகையை எடுத்து முடிக்காத கூந்தல் கூந்தலே இல்லை, அந்த அளவுக்கு இது பிரசித்தம். இதேட கூட ஒட்டிக்கிட்டுப்போற இன்னெருப்பூ கனகாம்பரம். வாசமில்லா மலரிது, ஆனா வச்சா வசந்தம் வந்துவிடும். இன்னொருப்பூ முல்லைப்பூ, அதே மாதிரி ஜாதிப்பூ இதுங்களோட வாசம் எட்டு மைல் தூரம் அடிக்கும்.(என்னதான் பூக்களோட சினேகமா இருந்திருந்தாலும், அதை பொண்ணுங்க தலையில வச்சு அப்புறம் வர கூந்தலுடன் சேர்ந்து வரும் வாசனையே தனி தான், இதை கோயம்புத்தூர்ல படிச்சப்ப இந்த பூ வாசனைக்காக, அவினாசியிலருந்து பாப்பநாயக்கன் பாளையம் வரை சும்மானாலும் பஸ்ல போயிட்டு வரதுண்டு ) மல்லிகை, முல்லை, கனகாம்பரம், ஜாதி இந்த எல்லா பூக்களுமே மிகவும் மென்மையானவை, ரொம்ப பதவிசா எடுத்து நாத்துல கட்டணும். இதுங்க கிட்ட ரொம்ப வீரம் காட்டக்கூடாது, இல்ல காம்பு ஒடிஞ்சிடும்.

இந்த பூக்கள் கூட்டத்தோட ரொம்ப நெருக்கமா ஒரு பத்து வருஷம் தொட்டு, தூக்கி படுக்க வச்சு அன்பா பழகி இருக்கேன். அப்புறம் வாசனை திரவியங்கள். சந்தனம், புனுகு, அத்தர், பன்னீர், அப்படின்னு. இதையெல்லாம் பல நூறு வருஷங்களுக்கு முன்னால ராஜாக்கள் மட்டுமில்லாம் பிரஜைகளும் உபயோகித்து, குளித்துக் கொண்டாடிருக்காங்க. ஆனா இப்ப சாமி சிலைங்களை குளிப்பாட்டத்தான் உபயோகபடுது. அந்தக்காலத்தில நல்ல சந்தனம் கிடைக்கிறது கஷ்டம். சந்தனங்கிறது வெறும் மரக்கட்டை சந்தனம் தான், அதை வாங்க் சந்துக்கடை பக்கம் போகவேண்டிருக்கும். அப்பெல்லாம் சந்தனக்கட்டைங்கள கடத்தி கொண்டு வந்து விக்கிறதுக்குன்னு ஒரு கும்பல் இருக்கும் (ஒரு வேளை அப்பவே வீரப்பன் கும்பல் ஆப்ரேட் பண்ணிக்கிட்டு இருந்ததோ என்னமோ). அதை கடையில வச்சிருக்கமாட்டோம். தனியா வேற இடத்தில வச்சிருப்போம். கடையிலேயே புனுகு பூனையும் வளப்போம். அதுக்கு தினம் குடல் கறி வாங்கி வந்து போட வேண்டி இருக்கும். பூனையிலருந்து புனுகு எடுக்கிறது ஒரு தனிக்கலை.

பூக்கடையில நல்லா வியாபரம் ஆகணும்னா, நாலு கல்யாணம் வரணும் இல்லைணா நாலு எழவு விழும்னு. அப்புறம் வியாபரமே ஆகாத சில தமிழ் மாதங்கள் உண்டு, ஆடி மாசம் முக்கியமா. அப்புறம் ஆயுத பூஜை, சரஸ்வதி பூஜை, தீபாவளி, ஜனவரி புது வருஷ பிறப்பு, அப்புறம் பொங்கல், இந்த நேரங்கள் தான் உட்கார்ந்து நிமிர நேரம் இருக்காது. ஆயுதபூஜை வியாபரம் முடிச்சிட்டு அடுத்த நாள் விடியக்காத்தால வீட்டுக்கு வரும் போது முனியாண்டியிலேயோ இல்ல ஆறுமுகம் ஹோட்டல்ல வாங்கி சாப்பிடற பிரியாணி ரொம்ப பிடிக்கும்.

நான் முதல்ல சொன்ன மாதிரி காலயிலே கடையை திறந்து வக்க 6 மணிக்கெல்லாம் போகணும். அப்புறம் பூக்களை சந்தையிலருந்து கொள்முதல் செஞ்சு கடையில கொண்டு வந்து போடனும். அதுக்குன்னு வாங்கி வர ஆளுங்க இருப்பாங்க. சில சமயம் நானும் போயி வாங்கி வர வேண்டி இருக்கும். இதை விட பூக்கள் மலிவா இருக்கும்னு சில நேரங்கள்ல ஸ்ரீரங்கம் போயி வாங்கி வருவேன். பிறகு 8 மணிக்கு வீட்டுக்குப் போயி குளிச்சு சாப்பிட்டுட்டு பள்ளிக்கூடம் போயிடுவேன். இப்படி போயிட்டுருந்தப்பத்தான் ஒரு சுவையான் சம்பவம் நடந்துச்சு.

அப்பெல்லாம் பண்டமாற்று முறைதான். வாரத்துக்கு இரண்டு நாளக்கு அதாவது செவ்வாய், மற்றும் வெள்ளி சில ஹோட்டல்ங்களுக்கு நாங்க பூ மாலைக்கொடுத்துடுவோம், அவங்க அப்பப்ப காபி, டிபன் அப்படின்னு எங்களுக்கு கொடுத்து கழிச்சிடுவாங்க. இதுக்கு ஹோட்டல் காரங்களே கணக்கு வச்சுருப்பாங்க. பொதுவா எங்க ஞாயினா சீட்டு எழுதி கொடுத்தனுப்புவாரு, "வரும் சின்ன பையன் வசம் இரண்டு தோசையும், ஒரு காப்பியும் கொடுத்து அனுப்பவும்" னு நானே சில நேரம் அப்படி வாங்கி வந்திருக்கிறேன். எங்க ஞாயினாவும் சாப்பிட்டுட்டு, எனக்கும் சாப்பிட கொடுப்பார். ஆனா ரெகுலாரா வாங்கி சாப்பிட மாட்டார், எப்பவாது இது மாதிரி வாங்கி சாப்பிடுவாரு. இப்படி போயிட்டுருந்தப்ப தான், நான் காலையில கடை திறக்க போகும் போது, எங்க கடையில ஷ்ரீப்புன்னு ஒருத்தர் வேலை பார்த்துட்டுருந்தார். என்னவிட ஒரு ஏழெட்டு வயசு கூட இருக்கும். சின்னவனாலும் நான் முதலாளியாச்சே. ஒரு சீட்டுல எங்க ஞாயினா எழுதி கொடுக்கிற மாதிரியே எழுதி அவென்கிட்ட கொடுத்து, தோசை, குஸ்கா குருமா எல்லாம் வாங்கி தினமும் சாப்பிட்டுகிட்டுருந்தேன். அவனும் எனக்கு தினம் வாங்கி கொடுத்துக்கிட்டுருந்தான். ஒரு நாளு எங்க ஞாயினாவே எழுதி கொடுத்தப்பனுச்சப்ப, அந்த ஹோட்டல்காரங்க சொல்லிட்டாங்க, ஏற்கனவே உங்க கணக்குல நீங்க கொடுத்த பூவுக்கு அதிகமாவே வங்கி சாப்பிட்டுட்டீங்க அதனால காசு கொடுத்த தான் மேற்கொண்டு தரமுடியும்னுட்டாங்க. என்னடா நம்ம எப்ப இவ்வளவு வாங்கி சாப்பிட்டோமுனு அலசி பாத்தப்பதான் நம்ம சாப்பிட்ட கதை அம்பலமாச்சு. அப்புறம் வீட்டுக்கு வந்து விழுந்தது பாருங்க பூசை. இப்ப நினைச்சாலும் தாமாஷா இருக்கும் போங்க

ஆரம்பத்தில சின்னவனா இருந்தப்ப வெறும் ஞாயித்துக் கிழமைகள் தான் கடைக்குப் போவேன். ஏன்ன சாய்ந்திரம் ஒரு 4-5 மணிக்கெல்லாம் கடையை அடைச்சிட்டு ஏதாவது ஒரு சினிமாவுக்கு போயிடலாம். பொதுவா எங்க ஞாயினாவோட கடையில வேலை செஞ்ச்கிட்டுருந்த இன்னொரு பெரியவரோட சேர்ந்து, எம்ஜிஆர் படத்துக்குப்போயிடுவோம். படம் பாத்திட்டு வீட்டுக்கு திரும்பும் போது மனசெல்லாம் பயம் தான். ஏன்னா அம்மாகிட்ட அடி விழுமே. எங்க ஞாயினாவுக்கும் எங்க அம்மாகிட்ட பாட்டு விழும், பையனை சினிமா கூட்டிடுப்போயி கெடுக்கிறீங்கன்னு. அப்புறம் தூங்கி எழுந்தா போயே போச்சு. முழுநாளும் கடைஅடைப்புன்னு பாத்தா வருஷத்தில ரெண்டே நாள் தான். ஒன்னு ஆடும் பல்லக்கு, இன்னொன்னு சந்தனக்கூடு. ஒன்னு இந்துக்கள் கொண்டாடுகிறது. இன்னொன்னு முஸ்லீமுங்க கொண்டாடுகிறது. ஏன்னா இந்த பூக்கடை சமுதாயம் இந்த இரண்டு பேரையும் கொண்டது. எவ்வளவு அன்பா ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் இணைஞ்சு அழகா வாழ்ந்தாங்க. மதக்கலவரம்னா என்னான்னு தெரியாது அந்தக்காலத்திலே. வளர்ந்து பெரியவனாதும் தான் மண்டைக்காடு, கோயம்புத்தூர் கலவரம்னு தெரியவந்தது. ஒருத்தருக்கொருத்தர் விட்டுக்கொடுத்து அனைவரும் நாலுகாசு சம்பாரிக்கணும்னு, எல்லாரும் நல்லாருக்கணும்னு நினச்சு வாழ்ந்தாங்க. அதெல்லாம் இப்ப நினக்கும் போது நாம வாழ்ந்ததும் ஒரு பொற்காலம்தான்னு தோணுது.

Friday, October 28, 2005

குலதெய்வமும், அம்மாமண்டபமும்

நமக்கு சாமி கும்படுதறல இப்ப அவ்வளவா ஈடுபாடு இல்லனாலும், சின்ன வயசிலே கோயில்களுக்கு போயிட்டு வர்ரது ரொம்ப பிடிக்கும், திருவிழா கால சந்தோஷங்கள் இருக்கே அதுவே தனி. அப்புறம் வளர்ந்து கொஞ்சம் பெரியவனாதும், குலதெய்வம் கோயுல் போயி சாமி கும்புட்டுட்டு பரீட்சை எழுத போடான்னு, அம்மா சொல்றதுனால, இந்த அம்மா மண்டப படித்துறையில இருக்கற ஆல மரத்தடி புள்ளையார் கோவில் (கோவில்னா பெரிய மண்டபம், சுத்து பிரகாரம், சாமி கோபுரம், கலசம், அர்ச்சணை சீட்டு வாங்கற மாடம் எல்லாம் இருக்குன்னு நினைச்சுக்காதீங்க, சின்ன புள்ளையார் சிலை, அத சுத்தி எழுப்புன வீடு அப்புறம் கோபுரம், கோபுரத்தை கொஞ்சம் நுனிக்காலை வச்சி எழும்பி நின்னா தொட்டுடாலாம், அவ்வுளவுதான்.) போறது வழக்கம்.

பிடிச்ச சாமிங்கள்ள முதல்ல நம்ம பருப்புக் காரத்தெரு மாரியம்மன் கோவில் பத்தி சொல்லிடறேன். இந்தக்கோவில் நம்ம தமிழ் நாட்டுக்கே உண்டான இலக்கணப்படி ரோட்டு நடுவிலே அம்மன் வீடு கொண்ட கோயில். சக்தி வாய்ந்த அம்மன். பாலக்கரையில பஸ் புடிக்க பின்னாடி 3-4 கிமீ தூரத்தில் இருக்கற சங்கிலியாண்ட புரத்திலருந்து, எடத்தெரு அப்புறம் மல்லிகைபுரம்னு, எல்லோரும் அந்த கோவில தாண்டித்தான் போகணும். அப்படி போறப்ப போனா போவதுன்னு எல்லாரும் கண்ணத்தில போட்டுக்கிட்டு, விபூதி, குங்குமம் வாங்கிட்டு போவாங்க. முக்காவாசி பேருக்கு நினச்சது பலிக்கும்னு கேட்டுருக்கிறேன். எனக்கும் ஒன்னு ரெண்டு பேப்பர் பரீட்சையில ஈசியா வந்துருக்கு!

இந்த சித்தரை வந்திட்டா கொண்டாட்டம் தான், ஏன்னா, பள்ளிக்கூடம் கோடை லீவு விட்டுடுவாங்க, அப்புறம் மாரியங்கோவில் திருவிழா, கரகம், ஆட்டம், கச்சேரின்னு ஒரு பத்து நாளைக்கு கலக்கல இருக்கும். அதுவும் சாமி கரகம், ஆட்டகரகம்னு ரெண்டு குருப்பா கூட்டம் பின்னாடி அலையும். ஆரம்பத்தில் நான் ஒழுங்கா அம்மா சொன்ன போச்சை கேட்டுக்கிட்டு, சாமி கரகம் வரப்ப வீட்டல இருந்து கும்பிட்டு விபூதி குங்குமம் வாங்கிட்டு பயபக்தியா(வெறும் பயம் தான், சாமி கரகம் எடுத்திட்டுவரவரு பயங்கரமா மீசை வச்சிகிட்டு, கையில முக்கையில எழும்பிச்சை பழம் சொறுகின அருவாள தூக்கிகிட்டு, தலையில கலசம் வச்சிகிட்டு, மாலையெல்லாம் போட்டுகிட்டு, நெஞ்சு நிறைய சந்தனத்தை பூசிக்கிட்டு, வெறும் வேட்டியை கோமாணமா மடிச்சி கட்டி, என்னமோ மதுரவீரஞ்சாமிமாதிரி இருப்பாரு) இருப்பேன். எல்லாரும் அந்த சாமி கரகம் எடுத்துட்டு வந்தவர் காலை கழுவி கும்பிட்டு குங்குமம், விபூதி வாங்கிக்குவாங்க. எனக்கும் சாமி வச்சுவுடும்.

ஆனா கொஞ்ச நாள் ஆனோன, அதாவது வளர்ந்தவுடன் நம்ம சுத்துறது ஆட்ட கரகத்தோட தான். அப்ப அந்த மேக்கப்பு, ஜிகினா பாவடை, இதோட ஆட்டம் போடற குட்டிகள பாக்கறப்ப என்னமோ நம்ம உள்ளம் கவர்ந்த நடிகையே நேரில வந்த மாதிரி. இதுங்க பின்னாடி நம்ம வாழக்க கடை சேகரு, வெங்காய கடை ரத்தினம் அப்படின்னு தெருவுல இதுக்குன்னு அலையற பேமஸான கும்பலுங்க உண்டு. நானும் ரொம்ப நேரம் ராத்திரி பூர இந்த கரக கும்பலோடேயே அலைவேன். ஆட்டகரகம் ஒரு திசையில போயி கோவில் பக்கம் திரும்பும். சாமி கரகம் இன்னொரு டைரக்ஷ்ன்ல போயி கடைசில விடியங்காத்தால கோவில் பக்கம் வரப்ப ஒன்னுக்கொன்னு எதிர்த்தாப்பல வந்துக்கும். இதுல நன்கொடை கொடுத்தவங்கள்ள சில பேரு என் வீட்டு முன்னாடி ஆட்டகரகம் ஆடலன்னு சண்டை வேற போட்டுக்குவாங்கே.

தினம் ஏதாவது கோவில் பக்கத்திலே சாய்ந்திரத்தில அம்மன் சிலைங்க அலங்காரம் விதம் விதமா இருக்கும். நல்லா போக்கஸ் லைட் எல்லாம் போட்டு, சந்தனம், மாலை ஜோடனைகள் பிரமாதமா இருக்கும். அப்புறம் ஒரு நாள் பாட்டுக் கச்சேரி வப்பாங்க. முதல்ல நம்ம வின்சென்ட் தான் பாடிகிட்டு இருந்தார். வெறும் ஆர்மோனியம் தபேலா வச்சிக்கிட்டு நம்ம சீர்காழி கோவிந்தராஜன் பாட்டைத் தான் பாடுவார். சும்மா உச்சமா "சாட்டை கையில் கொண்டு ஓடுது பாரு, ஆடுது பாரு, அப்படி இப்படி தாவுது பாரு" அப்படின்னு பாடுவாரு (இது எந்த படம்னு தெரியல, ஆன பாட்டும் பாட்ற தொணியும், ராகமும், சவுண்டும் இப்பவும் என் கண்ணுலயும், மனசு முன்னாடி இருந்துகிட்டு இருக்கு) அப்புறம், ஜிபிடர், 7 நோட்ஸ், அது இதுன்னு மியூசி குருப்புங்க எல்லாரும் வந்து, அப்ப புதுச வந்திருந்த் எலக்டிரிக் அக்கார்டியன், அப்புறம் கிட்டார், டிரம்ஸ் எல்லாம் வாசுச்சி, எல்ஆர் ஈஸ்வரி, டிஎம்ஸ் பாட்டு எல்லாம் பாடி கச்சேரி கலக்கலா இருக்கும். அதென்னமோ சாமி பாட்டு மூணு பாட்டு பாடிட்டு தான் சினிமா பாட்டுங்களே ஆரம்பிப்பாங்க, அப்புறம் கடைசியிலே, அடி என்னாடி ராக்கம்மா பாட்டு பாடி முடிப்பாங்க!

மாசம் தவறாம ஒவ்வொரு கார்த்திகைக்கும்(நான் புறந்தது கார்த்திகை நட்சரத்தினாலயம், என் போரில இருந்த குமார்னாலயும்) வயலூர் முருகன் கோவிலுக்கு, எங்க ஞாயினா கூட்டிட்டு போயிடுவாரு. காலங்காத்தால 5 மணிக்கெல்லாம் எழுப்பி கூட்டிட்டு போவாரு. சீக்கிரம் போனதானே கும்பல் இருக்காது. எந்திரிக்கிறது கஷ்டம் தான், என்ன பண்றது. அப்புறம் கோவில் போயிட்டு வர்ரப்ப ஏதாவது ஓட்டலுக்கு கூட்டிட்டு போவாரே, முறுவலா ரவா தோசை சாப்பிடலாமே, அதுதான் அப்ப எனக்கு அட்டாரக்சன். அப்புறம் அப்பப்ப சமயபுரம் கூட்டிட்டு போவார். காலையிலே அந்த இதமான குளிர் காத்தில பஸ்ல போற சுகமே அலாதிதான். அதன்னமோ மெயினா முருகன பார்க்கிறதல ஒன்னு கஷ்டம் இருக்காது, மத்தபடி கோயில்ல சுத்துபட்ட சாமிங்கள சுத்துறதுதான் கஷ்டம். ஈஸ்வரன்லருந்து, பிள்ளையார், அம்மன், அப்புறம் கையை சுடுக்கிவிட்டு ஒரு சாமி (சாமி பேரு என்னன்னு தெரியல, தூங்கிகிட்டு இருக்குமா அதை நம்ம எழுப்பிவுட்டு, அதாங்க கை சுடுக்கிவிட்டு, சாமி கும்புட்டுட்டு வரணுமா, இந்த சாமியை எழுப்புறதுல கொஞ்சம் ஆர்வம் நமக்கு, எதித்தாப்பல இன்னொரு அம்மன் சாமி கூட இருக்கும்) இப்படி எல்லாரையும் சுத்திட்டு கடைசியில நவக்கிரகம். இந்த நவக்கிரகம் சுத்திரது இருக்கே அதுவுங் ஒம்போது சுத்து, அது கொஞ்சம் பெரிய வேலை. எல்லாம் முடிச்சிட்டு அவ்வளவு தான்னு வெளிய வந்தா, ஆத்து பக்கத்தில மதுரவீரஞ்சாமி, வேல் கம்பிங்கள்ள சிவப்பு துணி சுத்தி வச்சிருப்பாங்க. இந்த கோயில்ல தான் தமிழ் பூசாரி இருப்பார், மத்த சாமிங்கக்கிட்டே எல்லாம் ஐயருங்க தான் இருப்பாங்க.

இப்படி போயிட்டுருந்தப்ப, எங்க வீட்ல குலதெய்வம் கும்பிட எப்பவும் எங்க அம்மா பங்காளிங்க ஒருத்தரு வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போவாங்க அவங்க வீட்ல தான் ஒரு ஓலப்பெட்டியில குலதெய்வம் சாமி இருக்குன்னுட்டு சொல்லி எல்லாரும் கும்புடுவாங்க. (இந்த குலதெய்வம் ஒரு தனிக் கதை, ஏதொ எங்க பாட்டியோட அம்மா கனவுல, ஜக்கம்மான்னு ஒரு பொண்ணு வந்து, கர்நாடகத்தில ஏதோ கஷ்டத்தில அது மாட்டி செத்து போயி அது ஓலப்பெட்டில காவிரில வந்ததாவும், அதை நினைச்சு கும்பிட்டா குடும்பம் கஷ்டம் நீங்கும்னு சொன்னுச்சா. அதே மாதிரி அவங்களும் அந்த காவிரி அம்மா மண்டப கரையில இருக்கிற ஆலமரத்தடி படித்துறை பக்கத்தில் பார்த்தப்ப ஒரு ஓலப்பெட்டி ஒதுங்கி நின்னதாகவும், அதையே எடுத்து வந்து வீட்ல வச்சு கும்படறதாவும் கதை) ஆனா கொஞ்ச நாள்ல, அந்த பங்காளிங்க இந்த குலதெய்வ சாமியை சரியா வச்சு கும்படலன்னு (அதாங்க வழக்கமா வர பங்காளிங்க சண்டை தான்), எல்லாரும் அந்த ஆலமரபடித்துறையிலயே போயி குலதெய்வம் சாமி கும்பிட தொடங்கிட்டாங்க. நானும் அப்பப்ப குலதெய்வம் சாமி கும்பிட அந்த அம்மாமண்டபம் பக்கத்தில இருக்கிற ஆலமரத்தடி படித்துறைக்கு போயிட்டு வருவேன்.

பெரிசா சாமி கும்பிடனும்னு போகலனாலும், அந்த படித்துறையில காவிரி ஆத்துக் கரையில இதமா வர காத்தை அனுபவிக்க ரொம்ப பிடிக்கும். அங்க உட்கார்ந்து இருக்கிற அரை ஒரு மணி நேரம் மனசு லேசாயிடும். வேற எந்த நினப்புமே வராது, அது என்னமோ தியானம் மாதிரி காலம் கழிஞ்சு போயிடும். எவ்வளவு தான் பெரிய பெரிய கோவில்களுக்கு போனாலும், இது தான் எனக்கு கோவிலுக்கு போன திருப்தி. சாமி, பூஜை, புனஸ்காரம்னு அலையறதவிட இது போன்ற அமைதியான இயற்கை சூழ்ந்த இந்த மாதிரி இடத்தில கொஞ்ச நேரம் இருந்துட்டு வரதே ஒரு அலாதி தான்!

Thursday, October 27, 2005

நான் கொண்டாடிய தீபாவளிகள்

தீபாவளி வந்துட்டுதுன்னா மனசெல்லாம் ஒரு மத்தப்பு மாதிரி ஆயிடும். புது சட்டை போடலாம் வெடி வெடிக்கலாம், முறுக்கு, சோமாசா, உருண்டை, அதிர்சம் திங்கலாம், புதுசா ரிலீஸான எம்ஜியார் படத்துக்கு போகலாமுன்னு அந்த வரப்போற தருணங்களை நினச்சு ஏங்கினது அந்தக்காலம். சின்ன வயசுலே ஊசி பட்டாஸ் தான் வெடிச்சு தள்ளுவேன். சங்கு சக்கரம், புஸ்வானம், கம்பி மத்தாப்பு, அப்புறம் அந்த பாம்பு. இதுதான் நம்ம பட்டாஸ்ங்க. அதுவும் காலயிலே ஊசிப்பட்டசு வெடிச்சுட்டு, சாய்ங்காலம் தான் மத்ததை எல்லாம் கொளுத்தறது. எப்பவும் பட்டாஸ் எல்லாம் ஒரு பையில போட்டு வச்சிருப்பேன். தீபாவளிக்கு வாங்கற்துல பாதி தான் வெடிக்க முடியும், மீதியை எடுத்து பத்திரமா மேல தூக்கி வச்சுருவாங்க எங்க அம்மா, ஏன்ன கார்த்திகை தீபத்துக்கு வெடிக்குனுமில்ல. இந்த ஊசி பட்டாஸ்ல பாதி தான் வெடிக்கும், மீதி எல்லாம் புஸ் புஸ் தான். சமயத்தில்லே என்னடா வெடிக்கிலேயேன்னு போய் எடுத்து பாத்துட்டு கை, காலை கொளுத்திக்கிட்டுருந்திருக்கிறேன்.

கொஞ்சம் வளர்ந்த்தோன்ன நானே பட்டாஸ் வாங்க போவேன். லக்ஷ்மி வெடி, சர வெடி, அனுகுண்டுன்னு ஒரே டபால், டபாலுன்னு வெடிக்கறதை வாங்கிட்டு வரதுல தான் இஷ்டம். அப்புறம் இந்த துப்பாக்கி கதை சொல்ல மறந்து போய்டுச்சு, துப்பாக்கி சுடுதறதுன்னா பொட்டு கேப்பை வச்சி தான், இந்த ரோல் கேப் பட் பட்ன்னு சீக்கிரம் வெடிச்சி முடிஞ்சிடுமே. அதான். அப்பெல்லாம் பிரபாத் தியேட்டர்லருந்து காந்தி மார்க்கட் வரைக்கும் ரெண்டு பக்கமும் ஒரே பட்டாஸ் கடைங்காதான் போட்டிருப்பாங்க. இரும்புக் கடைங்க எல்லாம் கொஞ்ச நாளைக்கு பட்டாஸ் கடைங்களா மாறி இருக்கும். நான் நடந்தே போயி கடையிலே எங்க ஞாயினா கிட்ட பைசா வாங்கிகிட்டு பட்டாஸ் எல்லாம் வாங்கிட்டு வ்ருவேன். என்ன மிஞ்சி போன அஞ்சு ரூவா கொடுப்பார், அதெல்ல தான் தீபாவளிக்கான மொத்த பட்டாஸும் வாங்கிட்டு வரணும். அப்ப சிங்கம் மார்க், குயில் மார்க் பட்டாஸ் தான் பேமஸு, மத்ததெல்லாம் அவ்வுளவு நல்லா வெடிக்காது. சில சமயத்திலே நமத்து போயிருக்கும். ஆனா அஞ்சு ரூவாக்கி அள்ளிட்டு போனும்னா, இந்த நமத்து போனதை எடுத்துட்டு போயி ஏமாந்த தீபாவளிங்க நெறய உண்டு.

சமயத்திலே லைசன்ஸ் கிடைச்சிடுச்சினா, எங்க பெரியப்பாவும் பட்டாஸ் கடை போடுவார். நானும் போய் உட்கார்ந்து யாவாரம் எல்லாம் பண்ணி இருக்கேன். அதுவும் தீபாவளிக்கு மொதநாள் சாய்ந்திரத்திலருந்து அடுத்த நாள் விடியக் காலம்பற வரைதான் எல்லா பட்டாஸும் வித்து தீரும். நம்ம கடையில சாய்ந்திரம் போயி உட்கார்ந்துட்டு ராத்திரி 12 மணிக்கு பட்டாஸெல்லாம் எடுத்து போட்டுக்கிட்டு வீடு போய் சேர்ந்துடுவேன். ஏன்னா சீக்கிரம் தூங்கி சீக்கிரம் முழிச்சாதானே காலையில பட்டாஸுவுடமுடியும். காலங்காத்தலே 5 மணிக்கே எழுப்பி விட்டுருவாங்க. தலைக்கு எண்ணை வச்சு குளிச்சு புது டிரெஸ் போட்டுட்டு போயி வெடி வெடிக்கறதுலே இருக்கிற் ஆனந்தம் வேறே எதுலயும் இருக்காது.

இதுல இன்னெரு சோகம் என்னான்ன, நான் தீபாவளிக்கு அடுத்த நாள் வர்ர அம்மாவாசைதான். என்னான்னு கேட்கிறிங்களா, தீபாவளி அடுத்த நாள் எல்லாரும் நோம்பு எடுக்கிற நாளு. அதுனால நோம்பு யாவரத்துக்கு உதவியா இருக்க தீபாவளின்னக்கு என்னை கடைக்குக் கூட்டிட்டு போயிடுவாங்க. ஊர்ல என்ன ஒத்த வயசில உள்ளவனெல்லாம் பட்டாஸுவுட்டுகிட்டு ரொம்ப ஜாலியா இருப்பாங்க, நம்மலாலே முடியலையேன்னு வருத்தமா இருக்கும். அதுக்காகவே தீபாவளின்னைக்கே அம்மாவாசையும் வரணுமுனு சாமிக்கிட்ட வேண்டிக்குவேன். அது எப்பவும் தீபாவளிக்கு அடுத்த நாள் தான் வந்து தீரும், எப்பாவாச்சும் ஒருவாட்டி தீபாவளின்னக்கே வந்தா ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கும். ஏன்னா தீபாவளின்னக்கு கடைக்கு போகவேனமே, அது தான். ம் .. கொஞ்ச நாளைக்கப்பறம் இப்பெல்லாம் தீபாவளி இன்னக்கான்னு கேட்டு தெரிஞ்சுக்கிறதோட சரி.

Friday, October 21, 2005

சேட்டையும் வாலுத்தனமும் என் முதல் மூலதனம்

நம்ம எல்லாருமே சின்ன பிள்ளையிலே சேட்டை வாலுத்தனம் பண்ணிகிட்டு இருந்துருப்போம், அதுவும் ஒரு சில வயசுவரைக்கும். அதிலயும் இது ரொம்ப பேருக்கு ஜாஸ்தியாவே இருக்கும், அந்த மாதிரி தான் எனக்கும். ஒரு இடத்தில்லே நிக்கமாட்டேன். தெருவில விளயாடப் போன ஊரு வம்பயே இழுத்துக்கிட்டு வருவேன். என்னை விட சின்ன பிள்ளங்கண்னா, அவங்களை எதாவது வம்புகிழுத்து அடிச்சிட்டு வந்தவிடுவது, இல்ல கீழ தள்ளிவிட்டு வந்துவிடுவது, துணிகாய வச்சிருந்தாலோ, இல்ல வடகம் காயவச்சிருந்தாலோ இழுத்து போட்டுவிடுவது, சின்ன குழந்தங்களை மண்ணில புதச்சிவிட்டுட்டு வந்து விடுவது, மரம் ஏறி கீழேவிழுவது, அந்த வயசுக்கு உண்டான அத்தனை குறும்புத் தனங்களையும் பண்ணிகிட்டுத் தான் இருந்தேன். அதுனாலேயே எல்லாரும் என்னை அறுந்த வாலு, குரங்குன்னு திட்டிக்கிட்டு இருப்பாங்க. தெருவுகாரங்கன்னு இல்லாம, சொந்தக் காரங்க வீட்டுக்குப்போனாலும் இந்த கதைதான். அதல வேடிக்கை என்னான்னா, நான் எங்க மாமா வீட்டுக்குப்போறப்பல்லாம், எனக்கும் எங்கத் தாத்தாவுக்கும் தான் எப்போதுமே போர்களம், அவரு வச்சிருந்த அத்தனை சாமனையும் இழுத்துப் போட்டு உடச்சிடுவேன். அப்பறம் என்ன அடி உதை வாங்க வேண்டியதுதான். விடாம நானும் ஏதாவது கோட்டி பண்ணிகிட்டே தான் இருப்பேன். என் தாத்தாவும் "எங்கேயோ மரத்தில இருக்க வேண்டியது, என் மவ வயத்தில வந்து பொறங்திருக்குன்னு" பொலம்பிக் கிட்டே தான் இருப்பார். இதில இன்னும் வேடிக்கை என்னான, தீபாவளி வந்தா தன் மகங்களுக்கு பொறந்த பேரன்களுக்குன்னு வாங்கி வச்சிருக்கிற வெடி, பட்டாஸ்ங்களை எடுத்து வெடிச்சிடுவேன், அப்பறம் அவர் அய்யோ பொய்யோன்னு கத்திகிட்டு எங்க அம்மா, சித்திங்ககிட்ட கம்ப்ளைன் பண்ணுவார், அவர்களும் எனக்கு சப்போர்ட்டா, ஏன் மக வயித்து பேரன், பேத்தி எடுத்து வெடிச்சாதான் என்ன குறஞ்சுபோகும், எப்பவுமே மூத்த மகன் பேரனுக்குத்தான் கொடுக்குனுமோ? என்று கேட்டு அவரை அடக்கி விடுவார்கள். அப்பறம் நமுக்கும் கொஞ்சம் அடி உதை விழும், கண்டுக்காமே போயிடுவேன். பிறகு ஒரு நாள் சாயுங்காலம் எங்க மாமா வீட்டுக்கு எங்க அம்மாவோட போயிருந்தப்ப, மாட்டுக்குப் போடற வக்கபோற ஒரு ரூம்ல கட்டிப் போட்டு வச்சிருந்தாங்க (அப்ப மாட்டுத் தொழுவமல்லாம் வீட்டுக்குள்ளயே இருக்கும், எங்க தாத்தா இருந்த வரை அதெல்லாம் கவனிச்சிக்கிட்டு இருந்தார், அப்புறம் எல்லாம் போயேபோச்சு, எல்லாரும் வேலைத் தேடி பொன்மலை ரயில்வே ஒர்க் ஷாப்பு, துப்பாக்கித் தொழிற்சாலை, சிம்சன் மீட்டர் கம்பனின்னு ஒன்னு போயிட்டாங்க, இல்ல, கடை கண்ணின்னு வச்சு பொழக்க ஆரம்பிச்சாட்டாங்க, யாரும் இந்த தோட்டம், துரவு, மாடு இதல்லாம் வச்சு பொழச்சதெல்லாம் போச்சு, இந்த கிராமத்துலருந்து குடிபெயர்ந்து, நகர வாழ்க்கை ஆரம்பிச்சோன, அதாவது 40, 50 கிளில், டவுண்களில் வாழ்க்கை அமச்சிகிட்டவங்கள்ள, அந்த பழசுங்கதான் அதெ அப்படியே மெயிட்டன் பண்ணிகிட்டு இருந்துச்சுங்க) கொஞ்ச தூரம் தள்ளி எங்க அத்தை ஸ்டவுல சோறு வடிச்சுக்கிட்டு இருந்தாங்க. அப்பத்தான் நம்ம குறும்பு புத்தி ஒன்னு வேலை செஞ்சிச்சு, பக்கத்தில இருந்த விளக்குமாத்துலருந்து குச்சியை உருவி, அப்படியே ஸ்டவ்வுள காமிச்சு பத்த வச்சு, கொளுத்தி பக்கத்தில இருந்த வக்கப்போருல போட்டுட்டேன். அப்பறம் என்ன, வக்கப்போறு பத்திக்கிட்டு எரிய ஆரம்பிச்சுடுச்சு, நல்லவேளை, வீடே பத்தி எரியறத்துக்கு முன்னே தண்ணியை ஊத்தி அணைச்சிட்டாங்க. அப்பறம் நமக்கு நல்ல பூசைதான். இப்படியே நம்ம வாழ்க்கை போயிட்டுருந்து, ஸ்கூலயேயும் இதே குறும்புத்தனம் தான். ஆன என்ன ஒரு கன்சோலேசன்ன நமக்கு கொஞ்சம் படிப்பு வரும், மத்தவங்க எல்லாம் சுமார் ரகம், என் வயசுல்ல உல்ல என் சொந்தகாரப்பயங்களோட நம்ம கொஞ்சம் உசத்தி தான். அதுக்காக நம்ம பண்ற குறும்பெல்லாம் கண்டுக்காம விட்டற முடியுமா என்ன, அதனால நான் வாங்கத அடி கொஞ்ச நஞ்சமில்ல.

ஆமா சின்ன பிள்ளைகள் குறும்பு பன்றது இயல்புதானே இதல என்ன விஷேசங்கிறிங்களா, அதான், இந்த மாதிரி சூப்பர் ஆக்டிவா சின்ன புள்ளகல்ல இருந்தவங்க இந்த ஒரு விஷேச குணத்தினால நல்ல படியா வாழ்க்கையிலே முன்னேறி இருந்திருக்காங்க, இல்ல ஒன்னுமில்லாம வெறும்பயலாவும் போயிருக்காங்க, ஆணா 90 சதவீதம் மேல நல்ல நிலமைக்கு வந்தவங்காதான் உண்டு, இதல்ல எனக்கு தெரிஞ்ச எக்ஸாம்பிள் நிறைய இருக்கு, ஏன் நானே ஒரு நல்ல உதாரணம். இப்படி குறும்பு பண்ற குழந்தைங்களை ஏண்டா இவங்க இப்படி இருக்குது, நமக்கு கஷ்டாமே இருக்கென்னு நினக்காதீங்க, இதல்ல முக்கியமா அவங்களை கையிட் பண்ணி அவங்க கிட்ட இருக்கிற இந்த குறும்பு தனங்களை பாஸிட்டுவாக்கி, கொண்டு வந்தோமுன்னா, அவங்க பிரிலியன்டா நல்ல முறையில வாழ்க்கையில வெற்றி காண வாய்ப்பு இருக்கு. இந்த ஒரு கேரக்டர்ஸோட இருக்கிற தனித்துவமே தனி. இப்படி குறும்பா சேட்டை பண்ணி திரிஞ்ச என்னை, எப்பவுமே திட்டி தீத்த என் தெரு அக்காங்க, நான் வளர்ந்து, என்னுடய அடலசன்ட் வயசுலே என்னப் பார்த்து ஆச்சிரியப்பட்டதும் உண்டு. அதபத்தி விரிவா அப்பறம் சொல்றேன். இப்பவும், இந்த வயசலேயும் இத நெனச்சி பார்க்கும் பொழுது, நாம எப்படி இருந்தோம், நம்ம இப்படி ஆயிட்டோமுனுதான் தோணுது.

Wednesday, October 19, 2005

தெருவோர சிலுவக்கல்லு ஜோசியம்

அந்த காலத்திலே உலக இரட்சகர் மாணவர் மத்தியப் பள்ளியிலே படிக்கும் பொழுது, ஸ்கூல் வுட்டு வந்தவிடன் விளையாட்டிலே வெகுநேரம் காலம் கழிந்துவிடும், படிப்புனு பாத்தா, கொஞ்ச நேரம் புத்தகம் தூக்கறதுதான். அதவும் ஆத்துப் பாலத்திலே விளையாடிட்டு இருந்தா நேரம் எப்படி போவுதுனு தெரியாது. அந்த காலத்திலே பாலக்கரை போலீஸ் ஸ்டேசன் பின்னாடி இருந்த காலி மனையிலே ஆறுமுக குதிரை லாயம் தான் இருக்கும், அப்பறம் அத்க்கு பக்கத்திலே ஐயருங்க அக்ரஹாரம் இருந்தது. அப்பதான் அந்த அக்ரஹாரத்தையும், குதிரை லாயத்தையும் காலி பண்ணிட்டு ரத்னா லாட்ஜு கட்டவதற்காக, ஆத்து மணலை கொண்டு வந்து கொட்டி வச்சிருந்தாங்க. அந்த மணல்ல வீடுகட்டி விளயாடுவது ஒரு ஜாலி. அதெலயும் அந்த பககத்து வீட்டு சின்ன புள்ளய கழுத்து வரைக்கும் புதச்சி வச்சிட்டு அத அப்படியே விட்டு ஓடி வந்து அப்பறம் அந்த அக்கா புள்ளய தூக்கிட்டு வந்து கத்திட்டு போனதும், நான் எங்க அம்மாகிட்ட உதை வாங்கினதும் அது ஒரு தனிக்கதை. என்னடா, இவண் இப்படியே இருந்தா தரிசா போயிடுவானு என்னை சாயுங்காலம் வீட்டுல இருக்கவுடாமா இருக்க ஏற்பாடு பண்ணதுதான் சரசக்கா வீட்டு டுயூசன். அந்த சரசக்கா யாருங்கிறிங்களா, அவங்கதான் எங்க வசந்தாக்காவோட டீச்சர் டெரயினிங் எடுத்தவங்க, எங்க வீட்டல எங்களுக்கு இன்னெரு அக்கா மாதிரி. ஆனா டூயுசன்னு அவங்ககிட்ட போயிட்டா, படிக்கலனே, மயிரமட்டும் வுட்டுட்டு, உடம்புல்ல மத்த எல்லா எடத்தலேயும் எங்கவேணாலும் அடி விழும். அதுவும் எனக்கு விழுந்த அடி உங்க வீட்டு என் வீட்டு அடி இல்ல, அது என்ன அடின்னு சொல்ல முடியாது. அவங்களோட ஹஸ்பண்டும் சேர்ந்துக்குவாங்க. அவருக்கிட்ட அடி வாங்கறது அது ஒரு தனி அழகு. ஆகமொத்தம், அவங்க வீட்டுக்கு டூயூசன் போறதுனா, ஐயாவுக்கு சிம்ம சொப்பணம். அதுவும் எங்க ஞாயினா சைக்கிள்ல என்ன பின்னாடி உட்கார வச்சு ஓட்டிக்கிட்டு டுயூசனுக்கு கூட்டிட்டு போனாருனா, சைக்கிள்ல இருந்து கீழ குதிச்சு ஓடிடுவேன். அப்பறம் என்ன ஓடி கட்டி கூட்டிட்டுப் போயி விடுவாரு. சாயுங்காலம் ஸ்கூல்லருந்து வந்த வுடன கடைக்கு கூட்டிட்டு போறவரை ஜாலியாதான் இருக்கும். அங்கருந்து வரகநேரி சுப்பரமணி கோவில் வர வந்து, அதுக்கு பக்கத்திலே இருக்கற கிளப்புக்கடையிலே ரவா தோசை வாங்கி சாப்படற வர ந்ம்ம மூடு நல்லாத்தான் இருக்கும். சாப்பிட்டுடு, சரசக்கா வீட்டு சந்து முகனை திரும்பும் போது நம்ம அடி மனசல எழும்புற பயம் இருக்கே, அதுமாதிரி ஒரு உடம்பல உருவாகிற ஒரு ராசாயண கலவையை இதுவர அனுபவிச்சத்தில்ல. அதாவது, ஒவ்வொரு உணர்ச்சிக்கும் உண்டாகிற பாடி கெமிஸ்டிரி ஒரு யுனிக் எக்ஸ்பீரியன்ஸ்தான். அப்ப அந்தத் தெரு முகனையிலெ இருந்த சிலுவைக் கல்ல நான் பார்த்த நாள் முதல் எனக்குனு உண்டான ஒரு நம்பிக்கை தான் இந்த சிலுவக்கல்லு ஜோசியம். எப்படின்னு கேளுங்க சொல்லுறேன்.

ஆமா கொஞ்ச நாள் இந்த சைக்கிள்ள ட்யூசன் போறது போயி, அடி வாங்கறதுலேருந்து தப்பிக்க வேற வழியே இல்லனு ஆனதுக்கப்பறம், நானே டுயூசன் போக ஆரம்பிச்சட்டேன். அப்படி வீட்டிலே இருந்து டுயூசன் போகும் போதெல்லாம், அந்த தெருமுகனை சிலுவையை தொட்டு நெஞ்சிலே சிலுவை போட்டிட்டு, இன்னய பொழுது அடி வாங்கம போகனும்டா சாமின்னு வேண்டிட்டு போவேன். அப்படி போனாலும் சில நேரம் அடி வாங்குவேன், சில நேரம் நல்ல நேரமா போயிடும். இதை ஒரு வழக்கமா வச்சிக்கிட்டு இருந்தேன். ஒரு நாள், அந்த சிலுவையை தொட்டுக் கும்புட்ட்டு, இன்னக்கு டீச்சர் வீட்டல இருக்கக் கூடாதுன்னு வேண்டிக்கிட்டு சிலுவையை போட்டுக்கிட்டேன், என்ன ஆச்சிரியம் பாருங்க அன்னக்கி, அக்கா வீட்டல இல்ல, வீடு பூட்டி இருந்தது. ஆகையால், இன்று டியூசன் இல்லை. எவ்வளவு சந்தோசம் பாருங்க!. அப்பலே இருந்து, இந்த சிலுவை ஜோசியத்தை நம்ப ஆரம்பிச்சேன். அதுக்காக, நான் நினைச்சப்பல்லாம், சரசக்க்கா வீடு புட்டி வச்சிட முடியுமா? அதனாலே இந்த ஜோசியத்தை அடிக்கடி நினச்சிக்கிறதுல்ல. ஆக எனக்குள்ளேயே ஒரு ஜோசியக்காரன் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தான். அத கவனமா உபயோகிச்சு, எனக்குனு ஒரு ஆனந்தத்த உண்டாக்கிட்டேன். இது ஒரு அருமையான அனுபவம். சின்ன வயசில்ல இது போல உருவாகிற அனுபவங்களே ஒரு அலாதி தான்.

Monday, October 10, 2005

ஜிகர்தண்டா, டீ, போண்டா, வடை

என்னடா இது இவண் சரியான தீனிபண்டாரமா இருக்கிறேனு நினைக்கிறீங்கதானே! அதுதான் உண்மை. இது எல்லாம் கிடைக்கும் தான் நான் கடைக்கு போவவே அரம்பிச்சேன். ஏன்னா வீட்டுல்லா மிஞ்சிபோன காலைல சுட்ட இட்லி, எப்பவாச்சும் முறுக்கு, தீவாளி சமயத்திலன அப்பங்கே சுட்ட பலகாரம் கிடைக்கும், மிஞ்சிபோன ஒரு வாரமோ, இல்ல இரண்டு வாரத்துக்கோ வரும். ஆன இது போல நினச்சப்பல்லாம் டீ, வடை, போண்டான்னு வாங்கி தின்னமுடியுமா? அதுக்குதான் கடைக்குபோன எல்லாம் கிடைக்கும். என்னான்னா, கடைல வேலை செய்யரவங்களுக்கு அப்ப அப்ப வாங்கி தந்ததான், அவனவன் ஒழுங்கா வேலை பாப்பான். அப்ப எல்லாருக்கும் வாங்கிக் கொடுக்குறப்ப எங்க ஞாயினா எனக்கும், பாவம் சின்னபுள்ளயாச்சேன்னு வாங்கி தருவார். நமக்கு என்ன உத்தியோகமுனு கேட்கலையே! என்னா ஓடும் புள்ள வேலைதான். நாலு பர்லாங்கு தூரத்திலே(அப்பல்லாம் இந்த அமெரிக்கன் யூனிட் சிஸ்டம் தான் நம்ம கிட்ட புழங்குகிறது, சொல்ல போன அதோட கரக்ட் யூனிட் கன்வர்சன, இங்க சேன்ட அனிட்டா, பர்க்ல டெர்பி, குதிரை ரேஸ்ல குதிரை ஓடுற தூரத்தை பார்த்தப்ப தான் தெரிஞ்சிகிட்ட்து, அடடா, நாம அந்த காலத்தில யூஸ் பண்ணது ஆச்சேன்னு, இன்னும் அதை அமெரிக்காகாரன் விடாம யூஸ் பன்ணுறானேனு ஆச்சிரியம், அதே மாதிரி நம்ம ஊர்ல இருக்கிற மேலபுலிவர், கீழபுலிவர் ரோடும், இந்த அமெரிக்காவிலே கூப்பிடற East boulevard, West Bulevard Roads தான்) இருக்குற பாய் கடைக்கு போயி ரேக் டிம்மிக் கட்டை வாங்கி வர வேலதான். அதுக்கு மேல டீ, காபி, வடை, போண்டா வாங்கி வர்றதுதான். பூ, மாலங்களுக்கு தண்ணி ஊத்துற்து, போர வர கிராக்கிங்களை(சின்ன புள்ளயிலருந்து யூஸ் பண்ணறேன், ஏன் கஸ்டமர்களை இப்பிடி கூப்புடாறங்ககிறது இன்னும் தெரியலே!, திருச்சி பக்கம் இதுதான் வ்ழக்கம்) கூப்புட்டு யாவரம் பண்ணணும். ஏதோ போனமா, டீ, வடை, போண்டா வாங்கி சாப்பிடுட்டு வந்து சேர்ந்தமான்னு இல்லாம நமக்கு, சினிமா கலை ஆர்வத்தை வளர்த்துதது இந்த பூக்கடை தான். அதனால, சின்னப்புள்ளலே, சினிமாவல நடிக்கனுமுனுட்டு மெட்ராஸ் போயிட்டு வந்த கதையை கேட்டிங்கின்னா, ஒரே கூத்தா இருக்கும். அந்த கதையை அப்புறமா சொல்றேன்.

Thursday, September 29, 2005

சிஐடி சங்கர் வாங்கி கொடுத்த அடி

எப்பவும் ஞாயித்துக் கிழமை ஆன சினிமா போறதல ஒரு திரில் இருக்கும். அப்ப மூனவது நாலவது படிச்சிக்கிட்டு இருந்த நேரம், நான் காலயில எங்க கடைக்கு போயிடுவேன், சீக்கிரம் திறந்து வைக்கினும்ல, எங்க ஞாயினா கொஞ்சம் லேட்டாதான் கடைக்கு வருவார். அப்பறம் காலயில அண்ணா மராட்டாக் கடையில குஸ்க்கா, சால்னா, தோச வாங்கி ருசிச்சி சாப்பிடுறதல ஒரு தனி சுகமே இருக்கு. சும்மா சீட்டு அனுப்பிச்சி சப்பிட்டு அப்பறம் உதவாங்கின ஒரு தனி கதை இருக்கு, அதை அப்பறமா சொல்லுறேன்.
நான் எப்பவும் எங்க ஞாயினாவோட சைக்கில்ல எதாச்சும் சினிமா போயிடுவேன். நீ உங்க ஐய்யாவோட மாட்டு வண்டியில சினிமா போவ! அடுத்த நாள் திங்ககிழமை ஸூக்கூல இதை பத்தி நாம இரண்டு பேரும் பேசிக்குவோம். அப்பறம் ஒரு நாள் நீதான் ஐடியா கொடுத்த நாம ரெண்டு பேரும் தனியா சினிமா போறதுக்கு. சரி எப்ப போலாம்முனு யோசிச்சப்ப, ஒரு சனிக்கிழமையில போலாம்னு ஒரு ஐடியா பண்ணியாச்சு. ஓகே எந்த படத்துக்கு போறதுன்னு பார்த்தா, அப்ப வரகநேரி உப்புபாறை பக்கத்தில இருக்கிற சென்ட்ரல் தியோட்டர்ல சிஐடி சங்கர் படம் போட்டுருந்தான். சரி அதான் ஸூக்கூலுக்கும் வீட்டுக்கும் பக்கம இருக்கு, சட்டுனு போய்யிட்டு வந்தா யாருக்கும் தெரியாதுனு பிளான் போட்டாச்சு.

அப்பறம் சென்ட்ரல் டாக்கிஸ் வந்து 45 பைசா டிக்கிட்டுல பூந்து, அப்ப என்னா கும்பலுங்கறே, டிக்கட்டு எப்படியோ எடுத்து உள்ள போயி உட்கார்ந்து படமும் பார்க்க ஆரம்பிக்கறதுக்குள்ள, அப்பா, அது ஒரு திரில்லுடா. மார்டன் தியோட்டர்ஸ் படம்னு நினைக்கிறேன். படம் செம த்ரில்லு. நல்லா படம் பார்த்துட்டு வீட்டுக்கு போன, எங்க அம்மாக்கிட்ட சரியான பூசை. என்னா காரணமுனா, என்னடா புள்ளயாண்டா எப்பவும் 41/2 இல்ல 5 மணிக்கெல்லாம் வீட்டுக்கு வந்துடுவானே, மணி 51/2 க்கு மேல ஆயிடுச்சி, ஆளக் காணேம்னு, ஒரே தேடல். இன்னவொன்னு, எங்க மாமா பொண்ணுக்கிட்ட, தெரியாம, நானும், தனபாலும் சினிமாக்கு போறோம்னு சொல்லிட்டேன், அதுவேற போட்டுகுடுத்துடிச்சு. அப்பறம் பாக்கணுமே, எங்க வீட்டல உன் பேரை எடுத்தலே அவ்வளவுதான், அந்த பயக்கூட உனக்கு எதுக்குடா சாவுகாசம்னு, ஒரே வசுவுதான். அப்பறம் நான் இன்ஞ்சினியரிங் காலேஜ் போனதுக்கப்பறம் நீதான் எங்க அம்மாவுக்கு பெஸ்ட் ஃபிரண்ட் ஆனது எல்லாம் அது வேற தனிக்கதை. இப்ப அதெல்லாம் நினைச்சா பார்த்தா, அந்த காலமே ஒரு தனிக்காலம்.

Monday, September 26, 2005

உலக இரட்சகர் பள்ளி

தனபாலா! சும்மா கல்ல எடுத்து அடிச்சி மண்டைய உடச்சது ஞாபகம் இருக்கா! சும்மா தாண்டா நின்னு வேடிக்க பர்த்துட்டு இருந்தேன். நீதான் என்னை சண்டைக்கி வரீயான்னு கேட்ட! பிறவு சண்டைக்கு வந்த்தும், என்னை கீழ தள்ளி வுட்ட. எனக்கு மண்ணுல உழுந்ததும் ஒரே கோவம் வந்ததால் கல்ல எடுத்து உன்னை அடிச்சிட்டு, நான் எங்க பெரியம்மா வீட்டுக்கு ஒடிட்டேன். அதோட எல்லாம் முடிஞ்சி போச்சிடுச்சினு நான் மாடியிலே போயி மூலையில உட்கார்ந்துட்டு இருந்தா, நீ என்னடான, உங்க பெரிம்மா வீட்டு அண்ணனை கூட்டிட்டு வந்து ஒரே ரகளை பண்ணிட்டே. அதுவும் தலையில ஒரே ரத்தத்தோட வந்து ஒரே களபரம் பண்ணே! எதுக்குடா உங்க அண்ணண கூட்டுட்டு வரல. அப்பறம் ந்ம்ம ஃப்ரண்ட்ஸ் ஆனது ஒரு பெரிய கதே! இது நடந்தது நாம ஒன்னாங் கிளாஸ் படிச்சப்பன்னு நினெக்கிறேன். ரெண்டாவ்வுது கிளாஸ்ல இருந்து ந்ம்ம எல்லாம் ஃபிரண்ட்ஸ், நீ, இப்ராகிமு, நான் எல்லாம் ஒன்னா இருக்கிற நம்ம மூணங்கிளாஸ் போட்டவைத் தான் அப்பப்ப பாத்துக்குவேன். நீ கூட கூலிங்கிளாஸ் போட்டுக்கிட்டு இருந்ததை ஞாபகம் வச்சிருக்கியா! அந்த இப்ராஹிம் பயக் கூடத்தான் கூலிங்கிளாஸ் போட்டுக்கிட்டு ரொம்ப ஸ்டல்லா நின்னுக்கிட்டு இருப்பான். எனக்கு தான் ஒன்னும் இல்ல அப்போ.

அப்பறம், நாம வீட்டுக்குத் தெரியாம சிஐடி சங்கர் படம் பார்த்துட்டு அப்பறம் வீட்டுல உதை வாங்கினது ஞாபகம் இருக்கா!, அத அப்புறம் ஒருவாட்டி சொல்லுறேன்.