கண்ணே! கலைமானே!

வருடங்கள் இருபது உருண்டோடி விட்டது! ஆனால் இன்றும் அன்றைய நினைவுகள் மனதை விட்டு அகலவில்லை! வாழ்ந்த கழித்த நாட்களை எண்ணுவதா, அல்ல வாழப்போகும் நாட்களை எண்ணி ஏங்கி கழித்த நாட்களை நினைவு காணுவதா இன்று என மனதுக்குள் ஒரு இனிமையான போரட்டம்! ஒவ்வொரு காலகட்டத்திற்கும் ஒரு சுவையுண்டு! சற்றே அதை நினைத்து மருகுகையில் அந்த காலத்திற்கே அழைத்து செல்கிறது மனம்! அப்படி நினைக்கையிலே எத்தனை சந்தோஷ தருணங்கள் அவை, அதை இன்று தொலைத்துவிட்டு சராசரியாக நாட்களை கழிப்பது ஏன் என மனம் இருகுகிறது! ஆனால் அந்த சந்தோஷ தருணங்களை எண்ணிப்பார்க்கிறேன் இப்போது! அதற்கு ஒரு காரணம் உண்டு!இன்று திருமண நாள் காணும் நாம் இத்தருணம், நினைக்க விரும்புவது இது போன்ற அன்புடன் என்றும் வாழ!இதோ உனக்காக ஒரு கவிதை மடல் வைரமுத்துவிடம் கடன் வாங்கி அக்கால நினைவினை அசைப்போட!

அது ஒரு காலம் கண்ணே! கார்காலம்!
நனைந்து கொண்டே நடக்கிறோம்!

ஒரு மரம் அப்போது தரைக்குத் தண்ணீர் விழுதுகளை
அனுப்பிக் கொண்டிருந்தது!
இருந்தும் அந்த ஒழுகுங் குடையின் கீழ் ஒதுங்கினோம்!

அந்த மரம் தான் எழுதி வைத்திருந்த பூக்கள் என்னும்
வரவேற்பு கவிதையின் சில எழுத்துக்களை நம் மீது வாசித்தது!

இலைகள் தண்ணீர் காசுகளை சேமித்து
வைத்து நமக்காக செழவழித்தன!

சில நீர்த்திவலைகள் உன் நேர்வகிடு என்னும்
ஒற்றையடி பாதையில் ஓடிக் கொண்டிருந்தன!

அந்தி மழைக்கு நன்றி!
ஈரசுவாசம் நுரையீரல்களின் உட்சுவர்களில்
அமுதம் பூசியது!
ஆயினும்-நான் என் பெருமூச்சில்
குளிர் காய்ந்து கொண்டிருந்தேன்!

நம் இருவரிடையே இருந்த இடைவெளியில் நாகரிகம்
நாற்காலி போட்டு அமர்ந்திருந்தது!
எவ்வளவோ பேச எண்ணினோம்
ஆனால் வார்த்தைகள் ஊர்வலம் பாதையெங்கும்
மெளனம் பசை தடவி விட்டிருந்தது!

உன்முகப்பூவில் பனித்துளியாகி விடும்
இலட்சியத்தோடு உன் நெற்றியில்
நீர்த்துளிகள் பட்டுத்தெரித்தன!

உனக்கு பொன்னாடை போர்த்தும் கர்வத்தோடு
எனது கைக்குட்டையை எடுத்து நீட்டினேன்
அதில் உன் நெற்றியை ஒற்றி நீ நீட்டினாய்!
நான் கேட்டேன், "இந்த கைக்குட்டை உலராமல் இருக்க ஓர் உத்தி சொல்லக்கூடாதா?"
நீ சிரித்தாய்!

அப்போது மழை
என் இருதயத்துக்குள் பெய்தது
அது ஒரு காலம் கண்ணே!

கார்காலம்!

இதோ நீ விரும்பும் பாடலின் ஒளித்துண்டு!